Günlerin bir günü kiçik bir tırtıl
gözlerini dünyaya açır. Daxili
instinktleri ile derhal qidalanmağa
başlayır. Qarşısına ne çıxırsa, yeyir. Bir qeder
sonra özüne yuva qurmağa başlayır.
Bir müddet de bu yuvanın içinde
qalır, sonra gözel ve rengareng bir
kepenek kimi yuvadan çıxır. O, artıq
uça bilirdi. Bu, onun üçün böyük sevinc idi. Havaya qalxır, uça
bildikce uçur. Sanki dünyanın en
xoşbext varlığı o idi. Dağları, tepeleri
aşır, meşelerin üzerinden keçir. Bir
vadiye çatır, ele bir vadi ki,
rengareng güllerle bezenmiş bir xalını xatırladır. Bu gözellik onu bir qeder
heyretlendirir. Bu vaxt gözüne bir
qeder uzaqda gözel bir gül deyir, ona
yaxınlaşır. Bu, gözel bir çobanyastığı
idi... Güle-güle salam verir gözel
güle. “Seni uzaqdan gördüm, yanına gelmek istedim“, - deyir
çobanyastığına. Gül de nazlı-nazlı
gözlemediyi qonağına baxır ve: “Xoş
gelmisen, men de tenhalıqdan
sıxılırdım, yaxşı ki geldin“, - deyir.
Danışmağa başlayırlar, bir-birilerine özleri haqqında melumat verirler.
Xeyli söhbetleşirler. Zaman keçdikce
bir-birilerine daha çox bağlanırlar.
Geceni birge keçirirler, ayı, ulduzları
seyr edirler. Gündüz olanda da
kepenek qanadları ile çobanyastığını güneşin qızmar şüalarından qoruyur.
Onların bir-birilerine münasibetleri
qarşısıalınmaz bir sevgiye çevrilir.
Kepenek onu o qeder sevir ki, ondan
bir an bele kenarda qala bilmir.
Ancaq çobanyastığının da onu sevdiyinden emin deyil. Bir neçe defe
bunu ondan soruşmaq istese de, buna
cüret etmir. Gülün ondan
inciyeceyinden, küseceyinden, onunla
münasibetlerinin soyuyacağından
qorxur. Çobanyastığı da kepeneyi çox sevir.
Ancaq o da sevgisini etiraf etmekden
çekinir. Duyğularının qarşılıqlı
olmayacağından ehtiyat edir.
Belelikle, iki sevgili bir-birilerine
sonsuz, amma etirafsız mehebbetle birge vaxt keçirirler. Günler keçir,
kepenek vaxtının başa çatdığını hiss
edib: “Men artıq getmeliyem“, - deyir.
Bu ani sözden çobanyastığı telaşa
düşür. Sebebini soruşur: “Yoxsa
menim

[1] 2 >>