bağışladı. Neyleye
bilerem, atalarıdı. Amma
men heç vaxt bağışlamaram. On ildi
dilençi kimi yaşayıram.
Ele gec-gec çimirem ki,
eynimde altdan-üstden
geydiklerim bir-birine
yapışır. Yay-qış canım çıxır. Ayaqlarımı gücle
sürüyürem. Gelib-keçene
yalvarıram ki, limon
alsınlar. Bir gün limon
sata bilmesem, sabah ac
qalacağıq. Yene sağ olsunlar, çox vaxt
avtobusa minirem,
şoferler menden pul
götürmür. Amma elesi
var, sebetimi görüb, heç
avtobusa minmeye qoymur. Qıza bu ölkenin
peyğember kimi üzü nurlu
adamı da var, şümürden
beteri de. Allah ondan
saxlasın ki, qabağına tez-
tez şümür çıxa. Gözleri dolur, ovcundakı
limonları buraxmayaraq,
elinin dalı ile gözlerini
silir. Hiss eleyirem ki,
özüm de alınıram.
Seltenete baxıram, anam yadıma düşür: saçı xınalı,
totuq-motuq, arada
qalxan qan tezyiqine,
şekerine göre her defe bizi
ürekqopmasına salan
anam. Anam bu haqqı iyirmi ilden artıq balaları
üçün kipriyi ile od
götürerek qazanıb. Amma
Seltenet de bunu eleyib
axı... Seltenetin ellerine
baxıram. Anamın ellerine oxşayır. Daha doğrusu,
bütün zehmetkeş
qadınların, anaların eline.
Elini öpmek isteyirem.
Amma bilirem ki, ne
Seltenet, ne ötüb-keçenler bu hereketimin sebebini
heç vaxt başa düşmezler.
Başa düşseler de, saxta,
süni bilerler, inanmazlar
semimiyyetime. Bu ölkede
utanmadan sedeqe uzada bilmediyim dilençinin,
utanmadan limon ala
bilmediyim limonsatanın
qarşısında özümü
vetendaş kimi, insan kimi,
qadın kimi günahkar bilmeyime inanmazlar.
İnsanlar bir yana,
Seltenetin indi heç kime
inanmamağından daha
tebii ne ola biler ki?
On dene limon alıb, uzaqlaşıram. Limon bir
az çox oldu, amma eybi
yox: anamın qan tezyiqi
var.
Özüme nifret eleyirem!

<< 1 ... 6 7 [8]