Çox qedim zamanlarda bir varlı
oğlan yaşayırdı. Günlerin bir
günü bu oğlan bir genc qıza
möhkem aşiq olur. Bir az
keçenden sonra oğlan aşiq
olduğu qıza evlenmek teklifini verir. Lakin qızın bir qüsuru var
idi: onun bir eli şikest idi. Buna
göre qızcığaz oğlandan utanırdı
ve gece-gündüz... Allaha ona şefa
vermesini dua edirdi.
Merhemetlilerin en merhemetlisi olan Allah da onun dualarını
qebul edir ve möcüze baş verir.
Qızın şikest eli sağalır. Qız
sevincek halda oğlana razılığını
bildirir ve onlar evlenirler. Bir gün
cavan cütlük mehribancasına evlerinde nahar edirdiler. Bu
zaman evin qapısına bir dilençi
yaxınlaşır ve ev yiyelerinden ona
yardım etmelerini yalvarır. Bunu
eşiden kimi, qız iki dilim çöreyi
götürüb dilençiye vermek isteyir. Lakin eri ona bunu etmeye icaze
vermir. Qız fikirleşir ki, eri xesislik
edir ve buna göre gözleri yaşla
dolur. Ele bu an eri ona bele
deyir: «İki dilim çörek çox azdır,
ona bir qab dolu yemek ver». Qız sevincek yemeyi dilençiye
verende teeccübünden donub-
qalır. Çünki hemin şexs onun
birinci eri idi. Bu insan vaxtile çox
varlı, adlı-sanlı adam idi, lakin o
qeder xesis idi ki, sonda dilençilik etmek mecburiyyetinde qalır. Qız
yemeyi verib, bikef halda oturur
ve heyat yoldaşına öz acı
hekayesini danışır: «Birinci erim
çox xesis idi. Bir gün evde tek
idim, bir dilençi geldi, men de ona bir toyuq verdim, içine de
qiymetli üzüyümü qoydum. Erim
eve qayıdanda bundan xeber
tutdu ve qezeblenerek menden
boşandı, hele üstelik, şeherden
qovub elimi kesdi». Bütün buna heyretle qulaq asan oğlan
dözmeyib ağlayır. Qız bunun
sebebini soruşanda, oğlan bele
deyir: «Üzüyü verdiyin hemin
dilençi men idim. Ve mehz bu
üzük vasitesile men varlandım».