Bu hekayenin qehremanı Sen olsaydın ne ederdin ? Oturdugu skamyadan qalxdı, üzerindeki denizçi formasını düzeltdi ve şeherin böyük qatar stansiyasındakı insanları incelemeye başladı. Gözleri o qızı axtarırdı, üreyini çox yaxşı bildiyi, amma üzünü heç görmedigi, yaxasında gül olan o qızı… Ona olan marağı bundan on üç ay evvel Floridada bir kitabxanada başlamışdı. Reflerden aldığı bir kitabın içindeki yazıdan çox tesirlenmişdi. Kitabdan deyil, sehifelerden birinin kenarında qelemle yazılmış kiçik qeydlerden… Yumuşak el yazısı düşünceli bir ruhu ve insanın içine işleyen bir xarakteri eks etdirirdi. Kitabın baş sehifesinde, o kitabı en son oxuyan şexsin adını gördü: Bayan Hollis Maynell. Bir az zaman ve sey sonunda ünvanını da tapdı. Bayan Maynell New Yorkda yaşayırdı. Blanchard ona özünü tanıdan ve mektub dostu olmağı teklif eden bir mektub yazdı. Sabahısı gün de Ikinci Dünya Müharibesine qatılmaq üçün Avropaya doğru yola çıxdı. Daha sonrakı bir il bir ay boyunca bir-birlerini mektublarla tanıdılar. Her mektub üreklerine düşen bir sevgi toxumu idi sanki. Bir romantizm başlayırdı. Blanchard qızdan bir şeklini istemişdi, amma qız redd etdi. Özüne heqiqeten ehemiyyet verirse nece göründüyünün ne ehemiyyeti var idi? Nehayet Blanchardın Avropadan dönüş günü geldi çatdı. Ilk görşlerini teyin etdiler. New York Qatar stansiyasında axşam saat düz 7′de. «Meni taniman üçün»- deye yazmışdı qız mektubunda, «Penceyimin yaxasında qırmızı bir gül taxılı olacaq». Budur saat düz 7 idi ve Blanchard üzünü daha evvel heç görmedigi, amma üreyini sevdigi o qırmızı güllü qızı axtarırdı. Hekayenin gerisini Blancharddan dinleyek:" Birden genc bir qızın mene doğru geldiyini gördüm. Ince ve uzun boylu, dalğalı sarı saçları o gözel qulaqlarının önünden çiyinlerine düşmüşdü. Çiçek rengi mavi gözlü. Dodaqlarının ve çenesinin müntezem qıvrımları ve açıq yaşıl geyimiyle insana sanki baharın geldigini müjdeleyen bir qızdı. Men de ona doğru getmeye basladim. O qeder tesirlenmişdim ki, yaxasında gül

[1] 2 >>