Melekler bunu ilahi zövq, şeytanlar cehennem ezabı, insanlar ise sevgi adlandırdılar. Mehebbet tebiet kimidir, ilk soyuqlar daha çox hiss olunur. Zeruri olanda- birlik, şübheli olanda – azadlıq, her şeyde mehebbet var. Sevgide yegane qelebe qaçışdır. Sevgi her şeye qalib gelir, elese, gelin biz de onun hökmüne tabe olaq. Her zaman bir-birinizi bütün qelbinizle sevin. Dünyada sevgiden savayı demek olar ki, heç ne yoxdur. Bütün dünyada sevgi danışmaq hesretindedir, lakin cüret etmir, çünki utanır. İlk mehebbetin bütün sehri ondan ibaretdi ki, sen hele bilmirsen ki, ondan sonra ikincisi olacaq. Her bir sevgi ebedi olmaq isteyir. Heç sevgi ile ağılın ümumi bir ceheti varmı? Mehebbet olan yerde insanı sındıra bilecek ezab-eziyyet yoxdur. Sevgi ölümden qoruya bilmirsede, heç olmazsa , heyatla barışdırır. Sevginin düneni yoxdur ve sabahı haqqında düşünmür. Esl mehebbet xeyala benzeyir; hamı onun haqqında danışır, lakin çox az adam onu görüb. Tale insana qarşı ne qeder qeddar olsada, insan ne qeder terk edilmiş ve tenha olsada, her zaman, belkede ona melum olmayan, lakin qelbinin harayına cavab vermek üçün açıq olan, onu seven bir qelb tapılar. Sevmek başqasına yaxşı hesab etdiyin nemetleri arzulamaqdır, hem de özün üçündeyil, sevdiyin üçün arzulamaq ve mümkün qeder onu bu nemetle temin etmekdir. Heyat - çiçekdir, sevgi ise - onun şiresi. Mehebbet – ideal, nigah – real. Real ve idealın qarışdırılması heç vaxt cezasız ötüşmür. Sevgi – ali sözdür, yaradılışın harmoniyası onu teleb edir, onsuz heyat yoxdur ve ola da bilmez. Mehebbet – ne keçmişi ne de geleceyi tanımayan yegane ehtirasdır. Sevgi – xeyirxah, ali, güclü, isti ve işıqlı olan her şeyin yaradıcısıdır.