Yuregimde turlu yikintilarla gezerken tanimistim onu..yapraklari buz tutmaya alismish ve yere dushmekte olan son yapraktim belki de..
ona soyleyin ;gunesh oldu dogdu yuregime...ilkbaharimi onunla buldum ben....
oyle bir yasham sectik ki birbirimize,o ilk gulumsemenin sicakligi ile her gun daha fazla isittik birbirimizi..daha fazla hep daha fazlasi...ve bazen olup da aramizdaki mesafe arttikca ushur olduk,ushuduk...
ona soyleyin; buz tutan ellerimi en guzel o isitirdi..
zaman geldi alishkanlilarimiz degishti...artik biz vardik..ikimiz..onun yaninda olmak,onu hissetmek yollarda onunla adim atmak,ona;dostummm,bitanem,her seyim diyerek simsiki sarilmak dunyanin en buyuk mutluluguydu...mutluyduk...
Ne yalanlar soyledik ama en guzelleri,en profesyonelce olanlari bizimdi...en son adima kadar dushunur oyle soylerdik hepsini,arkasinda en ufak bir shuphe birakmadan;bu yalanlarin bir gun gelip bizi bulacagini nereden bilirdik ki...
Ama en huzurlu insanlar hep biz olduk..cunku o vardi,onun ichin ben vardim;bulmushtuk artik birbirimizi...

ona soyleyin;benim hichbir aliskanligim onun kadar guzel degildi..en degerlimdi...

Hep dogru yollar cizmeye calistik birbirimize..ben olumu sectim,o bana olum oldu olumun ellerine vermedi...yasamaktan vazgectim,yasham oldu ben varim burada dedi..olmedim,oldurdu,olduk;yashamadim,yashatti,yasha dik...

ona soyleyin;onunla yasham hich bu kadar anlam kazanmadi..

ama zaman gectikce bir seyler yitirmeye baslamistik...o buyuk heyecan,o buyuk dostluk kan kaybediyordu artik...kiskancliklar,davranislar,anlamsiz tavirlar,insanlar,chichekler,bocekler....bir suru de bahanemiz vardi bunun ichin...o kadar cok ve o kadar anlamsiz bahaneler ki..
gun geldi bunlarin arkasina sigindik..halbuki hich boyle yapmazdik biz..yapmadik..yapamadik..ve gun geldi,birbirimizin arkasinda durmak,birbirimize siginmak varken bahanelere sigindik,biz'i unuttuk..unutturdular...unutmak zorunda kaldik...

ona soyleyin;o olmadiginda yanan,aciyan yuregim

[1] 2 3 >>