Sizin üçün ne derece ehemiyyeti var bunu bilmirem amma men bu setirleri yazarken gözümden damlalar axır klaviatura üzerine. Kişiler ağlamaz sözü mene göre deyil. Ağlamaqdan heç utanmadım, duyğularım, ağrılarım meni boğduğu zaman hemişe ağladım. Yene ağlayıram... Sizleri tanımıram amma sizlerle paylaşmaq isteyirem. Lütfen; bu setirlere bir seven olaraq sahib çıxın ve lütfen yazılı setirler olaraq keçmeyin. Oxuduqca yer üzünde insanlar neleri yaşayarmış deyeceksiniz buna eminem. Bir memur ailenin en kiçik uşağı olaraq atamın teyininin çıxdığı bir kende köçdük. Narahatdım, mektebimi bir kend mektebinde oxumaqdansa ,şeherde medenice oxumaq isteyirdim. qeydimi etdirdi atam mektebe. İbtidai mekteb 4. sinifden başladım kend mektebine. Meni bir sinife verdiler. Müellim kendde xarici olduğumu bilirdi ve hansı sıraya oturmaq isteyirsense otur dedi mene. Bir qızın yanı boş idi yalnız oraya oturdum. Heyatımı hesr etdiyim, gedişiyle meni bitiren insanla ilk o zaman tanış oldum. Adı Altınay idi. Uşaq yaşımda bele onun gözelliyi meni çox tesir etmişdi. Gömgöy gözleri, qemze yanaqları ile arada bir mene dönüb gülüşü, sehv yazdığım qeydlerimde öz silgisiyle defterimdeki sehvi silmesi meni o kiçik yaşımda ona bağladı. O dövrlerde uşaq terefinden bir yoldaşlıq idi. Zaman ireliledikce onsuz tek saniye keçire bilmirdim. ya men onlara gedib derse hazırlaşır, ya da o bize gelirdi. Mükemmel bir paylaşmaçı idi. Üreyini, sevgisini, dostluğunu daha o yaşda vermişdi mene. İbtidai mektebi birlikde oxuduq ve eyni sırada bitirdik. Hemişe onunla hemişe ona bir az daha alışaraq. Orta mektebe keçdiyimizde ailelerimize xahiş etdik ve bizi eyni mektebe yazdırdılar, hetta eyni sinife, hetta eyni sıraya oturmamız üçün atalarımız müellimlere sanki yalvardılar. Bacarmışdıq. Yene eyni sıradaydıq. Geride qalan ibtidai mekteb dövründeki iki ilde anladım ki onsuz heyat mene dinclik vermirdi. Yaşımız yetkinleşdikce o meni, men onu daha çox sevirdim. Uşaq terefinden başlayan yoldaşlığımız sevgiye eşqe

[1] 2 3 >>