xelifenin özü imiş. Kerbelada Imam Hüseynin (e) cenazesini defn edenler Onun çiyninde döyenek yeri olduğunu gördüler. Evvelce müharibede qazanılmış yara olduğunu zenn etdiler. Amma sonra bildiler ki, bu, Medine yoxsulları üçün çiyninde daşıdığı çörek torbasının izidir.

Islam Peyğemberi ve imamlar öz etrafındakıları da bu ruhda terbiye etmeye çalışırdılar. Ehli-beytin exlaq mektebinden ders almış şexsiyyetler her kese temennasız yaxşılıq etmeyi özlerinin bendelik borcu bilirdiler. Bir gün Imam Mühemmed Teqinin (e) şagirdlerinden biri o hezretin yanına gelmişdi. Imam gördü ki, bu adam çox xoşbext görünür. Soruşdu: “Bu cür sevinmeyinin sebebi nedir?”. O adam cavab verdi: “Ey Peyğemberin övladı! Atanızdan eşitmişdim ki, insan üçün en xoşbext ve sevincli gün ehsan ve xeyirxahlıq etdiyi, öz din qardaşının çetinliyini aradan qaldırmağa imkan tapdığı gündür. Bu gün bir neçe yerden ehtiyaclılar yardım üçün mene müraciet etmişdiler. Men Allahın kömeyi ile on neferin çetinliyini hell ede bildim. Bu üzden sevinirem”.

Imam buyurdu: “And olsun ki, sevinmeye layiq bir haldır. Amma bu şertle ki, öz xeyir emellerini zay ve batil etmeyesen”. Sonra Imam Qurandan aşağıdakı ayeni oxudu: “Ey iman getirenler! Sedeqelerinizi minnet qoymaq ve eziyyet vermekle puça çıxarmayın” (Beqere, 264).

Imamlarımız bunu öyredirdiler ki, esl mömin öz yaxınlarının veziyyeti ile daim maraqlanmalı, yardıma ehtiyacı olanın çetinliyini o ağız açmazdan evvel hell etmeye sey göstermelidir. Qohumlar bir-birinin dolanışığına beled olmalıdırlar, qonşular bir-birinin ac ya tox olduğunu bilmelidirler. Imam Cefer Sadiqin (e) bu barede bir sözü çox tesirlidir. O hezret öz terefdarlarına tövsiye edirdi ki, ehtiyaclı insanı arayıb-axtarsınlar, o öz derdini demezden evvel ona kömek etsinler. Imam buyururdu ki, en gözel yaxşılıq bir kes sene ağız açmazdan evvel etdiyin yaxşılıqdır. Xahiş ve yalvarışdan sonra edilen bexşiş yalvaran adamın abır-heyasının ve menliyinin qiymetidir.

Müqeddeslerimiz bezen

<< 1 [2] 3 >>