ehtiyaclı adamın yalvarış dolu sesini eşitmemek üçün tapşırırdılar ki, insanlar öz isteklerini yazılı şekilde onlara bildirsinler. Pul üçün gelenler lazım olan mebleği ya kağıza yazır, ya da torpağın üzerinde cızırdılar. Imamlar da bu mebleği adeten qapının ve ya perdenin arxasından hemin adama verirdiler. Çünki o şexsin dilenmekden utanan üzünü ve xecaletli gözlerini seyr etmek istemirdiler.

Bir gün Imam Rza (e) öz sehabeleri ile oturub söhbet edirdi. Adamlar şeriet ve din barede suallarını o hezrete verib cavabını eşidirdiler. Bu zaman uca boylu qaraşın bir adam daxil olub Imama salam verdi ve dedi: “Ey Peyğemberin övladı! Men Sizin ve ata-babalarının terefdarlarından (şielerden) biriyem. Yol pulum qurtarıb, öz şeherime qayıda bilmirem. Meslehetdirse, mene bir qeder pul borc verin ki, vetenime gedib-çatım. Men imkanlı adamam, amma mal-mülküm vetenimdedir. Söz verirem ki, evime çatandan sonra öz malımdan hemin mebleğde pul ayırıb Sizin adınızdan kasıblara sedeqe vererem”.

Imam qalxıb öz otağının qapısını açdı ve içeri keçdi. Az sonra qapını aralayıb iki yüz dinar pulu oradan çöle uzatdı ve buyurdu: “Bu iki yüz dinarı al ve yol xercini tedarük et. Vetenine çatandan sonra bu pulu menim adımdan sedeqe vermeye de ehtiyac yoxdur. Men bu pulu sene hediyye edirem. Indi get ki, ne men seni görüm, ne de sen meni göresen”.

Hemin adam pulu Imamın elinden alıb çıxdı. Sonra Imam da otaqdan çıxıb camaatın yanına geldi. O hezretden soruşdular: “Siz bu adama hörmet etdiniz, ona yardım gösterdiniz. Niye pulu qapının arxasından verib onunla görüşmediniz?”. Imam buyurdu: “Bele etdim ki, onun üzündeki xecaleti görmeyim”.

<< 1 2 [3]