Isfahanda vefat etmiş ve hemin şeherde defn olunmuşdur.

Ekser alimlerden ferqli olaraq, Seyyid Şefti çoxlu servete malik idi. Ölkenin müxtelif şeherlerinde onun karvansaraları, dükanları vardı. Bunların qazancını camaatdan gelen xüms ve zekat pülları ile birlikde ehtiyaclılara paylayardı. Deyilenlere göre, bezen otağında pul ve qızıl hündür tepe kimi qalaqlanardı ve Seyyid Şefti bunları ovucla götürüb kasıblara vererdi. Uzaq memleketlerde de müqellidleri olduğu üçün, şeriet vergilerini her yerden onun yanına gönderirdiler. Hetta Hindistan şieleri alimin hüzuruna fil yükü ağırlığında xüms-zekat yollayırmışlar. Hüccetül-Islam Şefti öz qazancından yalnız özünün ve ailesinin zahidane yaşayışına bes edecek qeder pul götürer, qalan emlakı Allah yolunda sedeqe vererdi. Onun sexaveti diller ezberi idi.

Seyyid Şeftinin bu berekete hansı yolla nail olmasının maraqlı tarixçesi var. Onun telebelik dövrü böyük maddi sıxıntı içinde keçmişdi. Günlerle ac qalır, bezen acından huşunu itirirdi, derslere cırıq ayaqqabı ile gedirdi.

Bir gün Isfahanda medresede oxuyarken, rehmete getmiş bir adamdan ötrü vehşet namazı qılmaq sifarişi alır. (Ölünün qebrde keçirdiyi ilk gecede qorxu ve vehşetini yüngülleşdirmek, sorğu-sual meleklerine vereceyi cavabı asanlaşdırmaq üçün ondan ötrü müstehebbi namaz qılırlar. Vehşet namazı adlanan bu namazı ya ölünün yaxınları qılır, ya da başqa bir adama muzd müqabilinde sifariş edirler). Seyyid Şefti vehşet namazı üçün muzdu alandan sonra fikirleşir ki, artıq neçe aydır diline et xöreyi deymir; bedeni lap zeifleyib. Yaxşı olar ki, bir az et alsın, bişirib yesin. Bu fikirle bazara gedir, amma etin qiymeti baha olduğu üçün yalnız bir tike qoyun ciyeri ala bilir. Ciyeri alıb medreseye qayıdır. Yolda bir xarabalığın kenarından keçende balalarının yanında uzanmış bir dişi köpek görür. Köpek acından üzülmüşdü, balalarına süd vermeye taqeti yox idi. Küçükler ac-yalavac halda onun etrafını bürümüşdüler. Seyyid Şeftinin köpeye yazığı gelir, elindeki

<< 1 [2] 3 >>