Bir gün bir cavan oğlan İmam Cefer Sadiqin (e) yanına gelib dedi: “Dolanışığım çetindir. Bir işle meşğul olub pul qazanmaq isteyirem, amma elimde sermayem yoxdur”.


Imam ona cavab verdi: “Dürüst ol, elieyrilik etme! Allah ruzi verendir”.

Cavan oğlan kor-peşman halda Imamın hüzurundan çıxır. Eve qayıdarken yolda pulla dolu bir kise tapır. Sayıb görür ki, kisede yeddi yüz dinar pul var. Evvelce üreyinden bu fikir keçir ki, pulu menimsesin. Sonra Imamın tapşırığı yadına düşür, öz-özüne deyir: “Imam mene dürüst olmağı tapşırıb. Bu pul mene haramdır, eger onu menimsesem, elieyrilik etmiş olaram. Gerek pulun sahibini tapıb qaytarım”.

Cavan oğlan pul kisesini özü ile götürür, izdihamlı bir yere gelir, uca sesle car çekir: “Her kim filan elametleri olan pul kisesini itiribse, yanıma gelsin, pulunu qaytarım”. Pulların sahibi eşidib oğlanın yanına gelir, itirdiyi kisenin elametlerini deyir. Oğlan pul kisesini ona qaytarır. Pul sahibi itirdiyi mebleğin toxunulmaz halda qaldığını görende kiseden 70 dinar çıxarıb oğlana verir: “Bu, senin dürüstlüyünün mükafatıdır”.

Oğlan 70 dirhemi alıb Imam Sadiqin (e) yanına qayıdır, ehvalatı o hezrete danışır. Imam onu dinleyib buyurur: “Bu yetmiş dinar halal pul o yeddi yüz dinar haram puldan daha yaxşıdır; bunu sene Allah yetirib”. Deyirler ki, oğlan hemin 70 dinarı sermaye edib ticarete başlayır, qısa müddet erzinde Allah onun puluna bereket verir ve oğlan varlanır.



İmam Cefer Sadiqin (e) müasirlerinden başqa biri – Ebdürrehman ibn Seyabe genc iken atasını itirmişdi. Atası kasıb olduğundan, oğlu üçün mal-dövlet qoymamışdı. Atasının dostlarından biri Ebdürrehmanla görüşüb ondan soruşur: “Atandan sene miras qalıbmı?”. Ebdürrehman: “Yox” deye, cavab verir. Hemin adam Ebdürrehmana min dirhem pul verib deyir: “Bu pulu al, elinde sermaye et, bir işle meşğul ol. Inşallah, gelirin artanda borcumu qaytararsan”.

Ebdürrehman pulu alıb işe başlayır. Özüne kiçik bir dükan açır, parça alverine girişir. Ticaretde eli getirir,

[1] 2 >>