“Emel terezinizin savab gözünü sedeqe ile ağırlaşdırın”. “Sedeqe imkanlı adamların xezinesidir”.

Imam Eli ibn Ebu Talib (e).






Hicretin birinci ve ikinci esrlerinin qovşağında yaşamış meşhur müselman alimlerinden biri de Mühemmed ibn Müslim Züheridir. Züheri Qüreyş soyundan idi, onun ulu ecdadı Zühere ibn Kilabla Peyğemberin ulu babası Qüseyy qardaş idiler. Züheri evveller Emevi xilafetinde dövlet qulluğunda olmuşdu, buna göre de Ehli-beyte menfi münasibet besleyirdi. Bir gün öz vezifesini icra ederken bir mehkuma o qeder işgence verdi ki, mehkum dözmeyib canını tapşırdı. Züheri günahını başa düşüb tövbe etdi. Amma vicdanı ona eziyyet verdiyi üçün Medine etrafındakı dağlara çekildi, bir mağarada ibadet etmeye başladı. Mağarada doqquz il ibadet ve tövbe ile meşğul oldu, nehayet, doqquz ilden sonra hecc mövsümü zamanı Mekkeye getdi. Orada Imam Zeynül-abidinle (e) görüşdü. Imam Zeynül-abidin (e) Züherinin ehvalatını eşidib ona meslehet gördü ki, Allahın merhemetinden ümidini üzmesin, terki-dünyalıq etmekle özünü nahaq eziyyete salmasın, qetline bais olduğu adamın qanbahasını ödesin, sonra evine qayıdıb adi heyatına (amma vezifeden kenar) davam etsin.

Züheri hemin günden Imam Zeynül-abidinin (e) terefdarlarınını sırasına qoşuldu ve Ehli-beyti sevenlerden oldu. O, hemişe elmi fealiyyetle meşğul idi, hetta Kebenin etrafında tevaf edende de özü ile kağız-qelem aparırdı ki, kimdense hedis eşitse qeyde alsın.

Bir gün Züheri öz nökeri ile birlikde Medine küçelerinde gezişirdi. Birden çiyninde erzaqla dolu kise aparan Imam Zeynül-abidinle (e) rastlaşdılar. Züheri Imama teklif etdi ki, çiynindeki kiseni daşımaq üçün onun nökerine versin. Amma Imam razı olmayıb buyurdu: “Men uzaq bir sefere çıxacağam, bu yükü hemin seferden ötrü tedarük etmişem. Gerek özüm onu lazım olan yere daşıyıb aparım ve emin-amanlıq yerde qoyum. Menimle işin olmasın, qayıt get”. Züheri nökerle birlikde Imamdan ayrılıb getdi. Ertesi gün yene o hezretle rastlaşdılar. Züheri heyretle

[1] 2 >>