danışmağa deymez. Heqiqeten, bezi hicablı xanımların makiajı sürrealist ressamların alabezek tablolarını xatırladır.

Elbette, etiraz edib deye bilersiniz ki, her kesin hansı şekilde geyinmesi onun özünden asılıdır. Ve insanın geyimine esasen, menevi dünyası haqqında fikir yürütmek heç de düzgün üsul deyil. Bu fikre hörmetle yanaşmaqla beraber, bunu demek isteyirik ki, bezen geyim ve davranış insanın ferdi ve şexsi işi olmaqdan çıxır, cemiyyetin exlaqi durumuna tesir etmek, özü ve özü kimiler haqqında fikir yaratmaq vasitesine çevrilir. Belke de ele bu cür adamların üzündendir ki, bezilerinin hicaba münasibetini soruşanda bu cavabı verirler: “Eşi, teki adamın üreyi temiz olsun. O qeder hicablılar var ki, çadranın altında min oyundan çıxırlar”. Bu cür düşünenlere haqq qazandırmaq fikrinde de deyilem. Dindar xanımların içinde azlıq teşkil eden bezi pis ünsürleri misal getirib, ümumilikde hicaba leke atan şexs gözünü yumub Güneşin mövcudluğunu inkar etmek isteyen adama benzeyir. Ona deyen lazımdır ki, sen niye pislere baxırsan? Bacarırsansa, hem hicab ört, hem de exlaqlı ol – Fatime kimi, Zeyneb kimi, hicabın adını uca tutan minlerle ismetli xanımlarımız kimi...

Bir az da bezi hicablı xanımların davranışından danışmaq isterdim. Bezen ele olur ki, camaatın gur olduğu ictimai yerde qehqehe ile gülüş, edebsiz zarafat eşidirsen. Ister-istemez sesin haradan geldiyine dönüb baxırsan. Bu edebsizliyin sahibinin cavan hicablı qız (ve ya qızlar) olduğunu görende onun evezine seni xecalet teri basır. Onsuz da hicabın elinden zencir çeyneyen bezi “medeni” ve “qloballaşmış” adamların rişxendle dolu sözlerini, “budey, bu da hicablı; örtünmekle deyil ki...” mızıltılarını eşidende adam bilmir ki ne desin, ne etsin. Birce elac ona qalır ki, üreyinde deyesen: “Allah özü hidayet elesin – hem hicabsız olub hicablılara lağ edenleri, hem de onların eline behane veren bezi dırnaqarası hicablıları”.

<< 1 [2]