Bir-birine etibarını itiren qarışqalar...

Meşhur bir türk yazarı uşaq yaşlarında qarışqalarla oynadığı bir oyun haqqında yazırdı: “Uşaq olarken evimize saysız-hesabsız qarışqalar dolmuşdu. Evin harasında olursa-olsun, en xırda yemek qırıntısını bele tapırdılar. Men de siz deyen, ele sakit uşaq deyildim. Ona göre de bir fend qurdum. Müşahide edib gördüm ki, yeyecek bir qırıntı tapan kimi bir qarışqa o andaca digerlerine xeber verir. Men de evin bezi yerlerine yemek parçaları yerleşdirdim. Bir qarışqanın onları tapmasını gözledim. Alındı, qarışqanın biri gelib hemin qırıntıya yaxınlaşdı ve tez o biri “dostlarına” xeber vermeye getdi. Bu vaxt men hemin yemeyi qoyduğum yerden götürdüm. Bu hereketimi üç-dörd defe tekrarladığım üçün qarışqalar da yalançı bir duruma düşdü. Bir sözle, bir neçe saatlıq fealiyyetim bütün qarışqaları bir-birinin yanında yalançı etdi. Artıq qarşılıqlı etibar qalmadığından biri “Burada yemek var” dese de, başqaları ona inanmayacaqdı. Odur ki, bir-birine etibarını itiren qarışqalar evimizi terk etdiler”.