Bir gün Ağıl Ürekde olanları bilmek üçün ona bele bir sualla müraciyet eder. Ağıl: Ne üçün ağlayırsan? Ürek: Mende hesret var. Ağıl: Kimin hesreti? Ürek: Onun. Ağıl: Onu ne üçün isteyirsen? Ürek: Çünki aşiqem. Ağıl: Belke hisslerin yalnışdır? Ürek: Senin üçün doğru hissler nedir? Ağıl: Yenilgiye aşiq olmamaq. Ürek: Bu menim üçün keçerli deyil. Men senin qeder müdrik deyilem. Ve men sadece hissleri yaradır ve onunla onunla yaşayıram. Ağıl: O zaman mene hisslerinden danış... Ürek: Hisslerim bir insana olan hesretden ibaretdir. Hisslerim meni onu xatırlamaqdan qaçdığım anlarda bele xatırlamağa mecbur edir. Hisslerim her gece boğur meni yatağımda. Ağıl: Ne etmek isterdin onun üçün? Ürek: O zaman mene icaze ver ona çatmaq üçün yola düşüm. Sensiz gezmek isteyirem yolları. İnsanların kenardan mene baxaraq ne düşüneceklerine ehemiyyet vermeden. Sensiz gezmek isterdim bir oyuncağımla ayaqyaın yalnız başıma. Qet ederek uzun mesafeni yeterdim ona. Sadece seyr ederdim
kenardan. O anda qalmaq isterdim, geride buraxdıqlarımı düşünmeden. Parlaq xeyallarımdan vaz keçerek. Ağıl: Bes sonunu düşündünmü aşiq olarken? Ürek: Men sadece başlanğıcda göre bilirem ve bu da aşiq olmağa yetir. Sonunu düşünmek qabiliyyetim yoxdur. Men zaten her gece sondan başlayıram heyata. Ağıl: Neden onu özünden uzaqlaşdıraraq yaşamırsan? Ürek: Çünki men qelemime hakim deyilem senin kimi hökm etmek qüdretim olsun. Men göz yaşlarıyla yaşayıram. En azından teskinlik tapıram. Senin hisslerin yoxdur, sen sadece yol göstere bilirsen. İnsan ise yaradılış tebietine uyğun olaraq esasen hissleri üzerine yaşayır. Ağıl: Neden xeyallara qapılırsan? Nağıllardakı kimi bir son gözleyirsen heyatdan? Ya bir gün her şey eksine olarsa v senin xeyal dünyan dagılarsa... o zaman? Ürek: Xeyallar hisserin üzrinde qurulur ve lakin onların cemleşdiyi yer var olmuş kimi gösteren beyindir. Men yalnız o xeyallarda gerçek xoşbextlik hisslerimi dadıram. En azından bu xoşbextliyi alma elimden. Eger bir gün bu xeyallarn tam eksi olursa...

[1] 2 >>