olsun zaten bir gün bitecek deye niye bu sevincden özümü mehrum edim ki?! Onsuz bir başqa xeyalım yox... Ağıl: Belke onu unutmağı yoxlayasan? Ürek: Bunu ilerdir ki, yoxlayıram amma her defe eyni yerde dayanaraq şaresizce geri dönürem. Eslinde deyişmek lazımdır bunun üçün... Yaşanan eynilikler hisslerin de eyni qalmasına tekan verir. Ağıl: Neden sene qarşı bir şeyler hiss eden insanlarla zalımca reftar edirsen? Belke bir şans veresen onlara, bu senin üçün de yaxşı bir deyişiklik olardı. Ürek: Yox bunu eks tesir gösterir. Men eksine daha da pis oluram. Kimse terefinden sevilecek bir terefim yoxdu menim. Kimseye
gerek deyil bu sevgi. Heç kesin qelbine sevinc bexş etmez. Men yaşatmaram o sevgini heç kese. Xoşbext etmerem kimseni varlığımla. Ağıl: Bes nece bir deyişiklik isterdin? Ürek: Atardım özümü denizlere. Suyun altındakı deyişik heyatı öyrenmeye çalışardım. Boğula bileceyimi heab etmeden. Çıxardım yerin en yüksek qüllesine ve ataraq özümü buraxardım boşluğa. Yolun sonunda her şeyin biteceyini düşünmeden. Ya da heç dayanmadan qaçardım, yolun meni hara apardığını bilmeden. Taqetimin tükendiyi bir
yerde uzanardım yere, evvelini ve sonrasını fikirleşmeden. Yumardım gözlerimi mehrum ederdim bu dünyanın işığından. Ağıl Ürekde olanları öyrendiyine peşman olmuşdu sanki. İstemezdi onun bu fikirlere qapılmasını. Lakin Ürek özü de hisserine doğru terif vere bilmez. Üreyin hisslerini cümlelerle ifade etmek çox çetindir. Ne zaman, harda ne isteyeceyi, seni neye mecbur edeceyi heç bilinmez!

<< 1 [2]