Bu mektubu niye yazdığımı eslinde heç özüm de bilmirem. Belke de öz daxilimle üzleşmeyin vaxtıdı. En başdan başlayacağam - Seni ilk tanıdığım günden. Belke de o gün heyatımın en gözel günlerinden biri idi. Çünki menim üçün yaşama sebebi olan seni tanıdım. Ve heyatımda belke de heç vaxt etmediyim bir şeyi etdim: qelbimin sesini dinledim ve o vaxtlar menim düzgün hesab etdiyim bir şey etdim: Sene olan sevgimi etiraf etdim. Hele men sözlerimi yarımçıq qoyduqda sen tamamladın. Düzgün tamamladın deye bilmerem. çünki men hemin gün -" Seni çox Sevirem"- demek üçün gelmişdim.
Belke de sözlerime heç men özüm düzgün başlamamışdım...Sözlerin ne menası var ki, meni sevmedikden sonra...Seni de günahlandıra bilmerem. Yox, onsuz da buna haqqım da yoxdur. Peşmanam bu hereketime göre? Eslinde bezen peşmançılıq çekirem amma bilmirem rast gelmisenmi bele bir söz var : -Etdiyin heç neden peşmançılıq çekme çünki vaxtı iken etdiklerin doğrudan da senin etmek istediklerin idi. Amma hemin gün sevgimin qarşılıqsız olduğunu ve senin başqa birine aid olduğunu anlayanda dünyam zil qaraya büründü. Hemin günden sonra mene heç ne olmamış kimi davranmağın ve seni her gördüyümde qelbimdeki sene qarşı olan böyük sevgimin qarşılıqsız olması meni daha da daha da uçuruma doğru sürükleyirdi. Tetile çıxmaq bele istemirdim çünki bilirdim ki, qayıtdıqda heç ne evvelki kimi olmayacaqdı. Tetil olduqda da heç bir an olsun yadımdan çıxmırdın. Seni düşünerek yatır ve seni düşünerek oyanırdım ele indi etdiyim kimi. Sentyabrı seni görmek üçün sebirsizlikle gözleyirdim. Böyük gün geldi. Men sırada sene baxırdım sen ise menim seni izlediyimden xebersiz dostlarınla görüşürdün belke de menim kim olduğumu bele unutmuşdun ya da ki, senin fikrinde aciz biri kimi qalmışdım. Düşündüyüm kimi de oldu ne men seni cüret edib danışdırır ne de sen meni danışdırırdın hetta öz baxışlarını mene qıymırdın. Bunun üçün de seni günahlandırmadım. Guya günahlandırmağa haqqım da var idi... Seni unutmaq üçün her gün öz-özüme deyirem:

[1] 2 >>