Gözel bir payız seheri idi. Ancaq
olduqca da darıxdırıcı bir gün idi.. Payız
yağışı yağırdı. Tenhalıqdan bezmişdim,
gezmeyi düşündüm ve bacımın dersden
çıxmaq vaxtı olduğu üçün onu
götürmeye getdim. Birden gözlerim ay üzlü, ince belli, gülen üzlü bir qıza
sataşdı. Gözlerim sanki işıq saçdı, onun
gözel gözleri meni ele bilki yeniden
heyata bağladı. Eve geldim, ancaq o
gözelin gözleri bir an olsun bele
gözümün qarşısından getmirdi. Başladım her gün bacımı götürmek
behanesi ile mektebe getmeye.. Lakin
sonunda başa düşdüm ki, bele etmekle
de heç ne elde etmeyecem ve qerara
geldim ki, men de o mektebde oxuyum.
Sonunda geldim mektebe. Her gün onu uzaqdan görmek bele mene bes edirdi.
Heyatımdan çox qızlar keçmişdi, ancaq
hamısı geldi geder sevgi idi, bu qızı
sevince ise, sevginin ne olduğunu başa
düşdüm. Heyatda heç vaxt, heç kim ve
heç neye göre yenilmemişdim, ancaq bu meni sonunda heyat qarşısında
yendirdi.. Günlerce düşündüm, göresen
baxışlarım ona sevdiyimi başa salırmı?
Men nece ona sevdiyimi açıb deyimmi?
Yoxsa sebr edim? Öz-özüme ancaq
suallar verirdim ve özümde cavabını verirdim. Nehayet cavabım sebr edim..!
Sebr-sebr, belelikle günler hefteleri,
hefteler de ayları yola saldı, bir de
oyandım ki, aradan 7 ay keçib ve men
hele de öz xeyalımda, öz sevgimin
gözel röyalarındayam. Onu röyamda gözel bir güle benzedirdim, onlar kimi
saf ve gözel idi.. Daim gülür, amma
gülerken arxada gözü yaşlı biri
buraxdığından heç xeberi yox idi.
Sevirdim onu delicesine, düşünürdüm
bes bu qız meni heç vaxt sevmezse ne ederem..? Düşünmek bele çetin idi. Axı
ümid deyilen bir şey var.. Düz deyibler
ki, ümid çaresizlerindi. Onun da meni
sevmesini arzulayırdım o böyük
Allahdan.
Bir gün çatda idim. Bir qızla başladım söhbet etmeye ve bunla tanış olduq biz
tanış olduqca gördüm ki, bu o qızdır.
Heyat sürprizlerle doludur ki, meni de
öz sevdiyim qızla realda da olmasa
virtualda qarşılıqlı söhbet etmeyi
qismet etdi.. İnana bilmirdim, qelbim yerinden

[1] 2 >>