Bir axşam üstü sakitce qapımız caldı.
Ailemizin en kiçik ferdi olan uç yaşlı
Fidan qızımız başda olmaqla hamımız
qapıya doğru yöneldik. Qapını açdıqda
qarşımızda duran, yaxın qonşumuz
Ağabeyimin dord yaşlı oğlu Ehmed idi. Başı önünde, titrek bir sesle "Anam
buyda?" deye soruşdu.
Anasının bizde olmadığını öyrendikde,
onsuz da ağlamaq üçün bir behane
axtarırmış kimi dayanan Ehmed
gerginleşdi ve dolğun, bir az da ağlamaqlı bir sesle "Anamı heç yeyde
tapa bilmiyem" dedi.
Bunu eşitcek anam öne keçdi ve
Ehmedin başını sığallayaraq; "İçeri gel,
Fidanın yeni oyuncaqları ile oyna, anan
bir azdan geler seni aparar" dedi. Normalda Fidanla oynamaq fikri bele
Ehmedin sakitleşib içeri girmesine
yeterli sebeb idi.
Araya Fidanın oyuncaqları ile oynamaq
da girince Ehmed bizden çıxmaq
istemezdi. Amma o axşam istemeye- istemeye içeri girdi. Fidanın yeni
oyuncaqlarını gordükde yaşarmış gözleri
parıldamağa başladı. Bir yandan bizim
Fidanla, bir yandan da oyuncaqlarla
oynayırdı ki, birden duraqsadı. Bir az
önce qapıdakı mesum üz xetleri bilinmeye başladı. Küreyini sakitce
kresloya dayadı. Elindeki oyuncağı
buraxmadan, tekrar "Anamı heç yeyde
tapa bilmiyem" dedi ve bu defe daha
yanıqlı bir sesle ağlamağa başladı.
Anam onu sakitleşdirmeye çalışarken, dörd yaşlı bir uşağın anasını
görmediyine göre bu cür içden ağlamağı
mene bir az qeribe gelmişdi ki, bir az
zarafat edercesine :"Yeke kişi olmusan,
bir az annandan ayrı qalmağa öyren
artıq" dedim. Anam qaşlarını çataraq mene baxdı.
Anamın sakitleşdirmek isteyi heyata
keçmeyince onu anasına götürmek üçün
ayağa durdum, "Yaxşı, dur seni anana
aparım" dedim. Ehmedin elinden
tutdum ve onu yeni gelen qonşumuzu ziyarete getdiyini bildiyim anasına
apardım. Ehmedi anasına apararken mene çox
uşaqca gelen bu hereketini bir an olsun
düşünme fürseti tapdım. Özümü
düşündüm. Göresen men de Ehmed
yaşda olarken bele idim? Bu düşünce ile
uşaqlıq illerimin hekk olunduğu zaman kitabını vereqledim. Ama o illere aid

[1] 2 3 >>