çox
da xatirelerim qalmayıb yaddaşımda.
Xeyal-meyal yadıma düşen bezi tozlu
xatirelerim oldu ki, bunlar Ehmedin
haqlı olduğunu anlamağım üçün yeterli
idi. Qorxu dolu gözlerle, qaranlıq gecenin
qucağında oyandığım zaman ağlıma
gelmişdi. Meni boğarcasına qucaqlayan
bu qaranlıqdan xilas olmaq üçün anamı
axtarmış ve "Anamı heç yeyde tapa
bilmiyem" deyer kimi olmuşdum. Gözlerim qaranlığa alışana ve öz
yatağımda olduğumu anlayana kimi bu
hissler içimde gezinmişdi. Bu qorxu ve
yalnızlıq hissini boğmağa çalışmış,
amma boğa bilmeyince, yerini bildiyim
anamın yatağına qaçmışdım. Anamı tapmışdım... Qaranlıq gecenin boğucu
qollarından xilas olub, anamın şefqetli
ve hüzur veren qollarına teslim
etmişdim titreyen vücudumu. Yuxusunun
pozulmasına heç mehel qoymadan meni
qucaqlayan anamın qollarında hüzurla yuxulamışdım. İçimde bir yerde her zaman bir Ehmedin
olduğunu düşünürem bezen. Üreyim
sıxılanda, ümitsizlik bir qarabasan kimi
üzerime çullananda, yalnızlıq her
terefden meni ehate edende, birinin
elimden tutmasını ve mene kömek etmesini isteyende eynen Ehmed kimi
olduğumu bilirem. Xarici görünüş
etibarile üzüm gerilmir. Belke, sesim
onun kimi tel-tel olmur. Bu halda
görünmek hissi mene çetin gele biler.
Belke de men onun kimi hisslerimi xarice vurmağı bacarmıram. Amma
içimde Ehmedin mesum ağlayışlarını
her zaman duyuram. Yaş ireliledikce bu hiss daha ağır gelir.
Yaşlıları düşünürem. Yeqin ki, onlar bu
hissi daha derinden keçirirler ve hem
yaşıdlarından ayrılığın hem de
anasızlığın verdiyi yalnızlıq hissi ile
qıvranırlar. Tebii ki, onların bu yalnızlığını anlayanlar onlarla bir yaşda
olub bu yalnızlığı yaşayanlardır. Ne ruh
hekimi olmuş oğlu, ne müellime olmuş
qızı, ne de bayramdan bayrama
ziyaretine gelen neveleri... Nevelerin
yeri ayrıdır elbet. Amma aradakı mehebbet de ayrıdır. Bu ruh halı ile
yaşayan ve yaşlanan yaşlıların da içden
içe "Anamı heç yeyde tapa bilmiyem"
dediyini eşidirem sanki. Ehmed kimi "Anamı heç yeyde

<< 1 [2] 3 >>