Bir gün Hezret Mühemmed Peyğember (s) Allahın razılığına qazanmaq namine edilmiş ixlaslı (semimi) emelin insana faydası barede aşağıdakı revayeti öz sehabelerine danışdı: Keçmiş zamanlarda Beni-Israil qövmünden üç nefer seyahete çıxmışdı.



Onlar yolüstü bir dağın mağarasına çekilib ibadet etmeye başladılar. Qefilden zelzele qopdu, iri bir qaya parçası dağdan qopub aşağı diyirlendi ve mağaranın girişini bağladı. Mağaradakılar başa düşdüler ki, yalnız Allaha sığınıb Ona tevekkül etmekle xilas ola bilerler. Çünki qaya parçasını yerinden terpetmek onların qüvvesi xaricinde idi. Qerara geldiler ki, onların her biri ömrü boyu yalnız Allah namine etdiyi heç olmasa bir emeli yada salıb danışsın. Belke Allah-teala hemin emelin xatirine onlara bu beladan nicat verer.

Birinci abid söze başladı: “Men cavanlıqda bir qadına aşiq olmuşdum. Gece-gündüz onun xeyalı ile yaşayır, vüsalına çatmaq üçün fürset gözleyirdim. Qadının reğbetini qazanmaq üçün etek-etek pul tökdüm, axırda onu razı sala bildim. Xelvet bir yere geldik. Qadınla zina etmeye hazırlaşırdım ki, birden-bire cehennem ezabını tesevvürüme getirdim. Allahın qorxusundan deşhete geldim, edeceyim günahdan utanıb xecalet çekdim. Tövbe edib oradan uzaqlaşdım ve bir daha zina etmedim. Ilahi, Sen özün şahidsen ki, men bunu yalnız Senin razılığını qazanmaq ve Senin ezabından xilas olmaq namine etmişdim”. Birinci abidin sözü qurtaran kimi mağaranın ağzındakı daş herekete gelib bir az kenara sürüşdü, artıq çöldeki gün işığını görmek ve temiz havanı udmaq mümkün idi.

Ikinci abid öz başına gelen ehvalatı danışmağa başladı: “Menim cavanlıqda böyük ekin sahem var idi. Oranı bellemek üçün bir neçe nefer muzdlu fehle tutdum, her birine yarım dirhem pul vereceyimi söyledim. Fehleler saheni belleyib qurtarandan sonra muzdlarını verdim. Amma onlardan biri dedi ki, men iki neferin işini görmüşem, ona göre de mene bir dirhem vermelisen. Onunla mübahisem düşdü, axırda muzdunu da almadan çıxıb getdi. Men ona vermeli olduğum

[1] 2 >>