Tarixden melumdur ki, Hezret Mühemmed Peyğember (s) beş yaşına kimi Mekke etrafında meskunlaşmış Beni-Sed qebilesinin içinde, Haris ibn Ebdül-üzza ile Helime xatunun ailesinde terbiye almışdı.

O zamanlar Mekke camaatının adeti bu idi ki, yeni doğulan körpeleri şeher etrafındakı bedevi qebilelere müveqqeti olaraq verirdiler. Uşaqlar burada hem temiz hava alaraq böyüyür, hem de sehra heyatına öyreşirdiler. Xüsusile, şeir ve nitqin yüksek deyerlendirildiyi o zamanlarda bele bir tesevvür var idi ki, sehra erebleri (bedeviler) oturaq ereblere nisbeten daha belağetli ve fesahetli danışırlar.
Hezret Mühemmed Peyğemberin (s) de uşaqlıq dövrü bele bir şeraitde keçmişdi. O hezret öz süd anası Helimeni, süd atası Harisi, onların uşaqlarını (yeni öz süd bacı-qardaşlarını) çox sevirdi. Ömrünün sonuna kimi Peyğember özünü onların qarşısında borclu bilir ve bu ailenin yaxşılığının evezini daha gözel qarşılıqla vermeye çalışırdı. Revayet edirler ki, süd qohumlarından biri ile görüşende Peyğember öz ebasını ve döşeyini onun altına serib özüne yaxın eyleşdirerdi.
Hicretin 8-ci ilinde (miladi 630-cu il) baş vermiş Hüneyn savaşında hele Islamı qebul etmemiş Beni-Sed qebilesinin üzvleri de müşriklerle eyni cebhede döyüşürdüler. Savaş müselmanların qelebesi ile başa çatdı, düşmen terefden xeyli adam esir alındı. Peyğemberin süd bacısı Şiyma (bu adın menası “xallı” demekdir. Bezi melumatlara göre, onun esl adı Hüzafe imiş) da esirlerin arasında idi. O, kimliyini tanıtdırıb Peyğemberle görüşmek istediyini bildirdi. Hezret Mühemmed Peyğember (s) Şiyma ile görüşende hemişeki kimi yene ona hedsiz ehtiram gösterdi ve onu temennasız olaraq azad etdiyini bildirdi. Şiyma öz isteyi ile qebilesine qayıtdı ve sonralar Islamı qebul etdi. Müselmanlar Peyğemberin alicenablığından nümune götürüb bütün esirleri azad etdiler, onlar da evezinde kütlevi suretde Islamı qebul edib müselman oldular. Belelikle, Şiyma minlerle insanın Islama gelmesine ve esirlikden qurtulmasına sebeb oldu.
Revayet

[1] 2 >>