Adi Leyladir onun. Heyati bexteverlikle, qelbi isteklerle doludur. Dodaqlarindaki gulusle, gözlerindeki sevinc ekiz yaranmisdir. Omrunden kecen on sekkiz ilde ata-ana hemise bu yegane qizcigazin nazini cekmis, ustunde esmis, onu ehtiyacin uzunu gormeye, xiffetin ne oldugunu bilmeye qoymamisdir.
Baharda acilan qonce kimi novreste bir xilqetin xosbextliyi ucun bunlar kifayet deyildimi? Bes bu axsam ureyini anlasilmaz, cilgin hisslerle doyunduren, ona gah asudelik, gah da narahatliq veren mestedici sevgi haradan geldi? Leylani nece tapdi?!
O, universitetde oxudugu gunden Goydeniz adli bir oglana vurulmusdu. Mehebbetin hokmu qarsisinda aciz qalan qiz, bu gozegorunmez, ogrun hissi bogmaga, oldurmeye calisirdisa da, bacarmirdi. Hemise Goydenizle qarsilasmaga, sesini dinlemeye zeruri bir ehtiyac duyurdu.
Nece vaxt idi ki Leyla, ozluyunde done-done gotur-qoy elese de, bir meseleni anlaya bilmirdi. Anlaya bilmirdi ki, universitetde yuzlerle basqa oglan oldugu halda, o ne ucun mehz Goydenizi dusunur, onun xeyali ile yasayir, onun adini ezizleyirdi.
Eger bu mehebbet deyildise, bes ne idi?
Insafsiz oglan ise her defe Leyla ile uz-uze gelende, ancaq salamlasmaqla kifayetlenir ve bununla da borcunu bitmis hesab edirdi. Tez-tez tekrarlanan bu öterki, ani goruslerde o, aglini casdirib, ozunu itirse de Goydeniz hec ne itirmirdi. Lakin dunen gozlenilmez bir tesaduf qizi yeniden sarsitdi, koksundeki mehebbet qigilcimlarini alovlandirdi, sölelendirdi... Leyla coxdan intizarinda oldugu xos deqiqelerin vusalina catdi; Goydenizle ilk goruse getdi.
Onlar seherden axsamadek yorulmadan sheherin kucelerini ayaqdan salib gezdiler, danisdilar, derdlesdiler. Leyla hec ne gormedi. Ele gozlerini Goydenize zilleyib ona baxdi, ona baxdi...
Beli, o gorusden sonra qiz birden-bire, sanki qanad acdi, ferehden ayaqlari yerden uzuldu, pervazlandi, goyercin teki semalara ucdu...
Qeribe, mesud anlar baslandi Leylanin heyatinda. Sen deme, indiyecen o, aglikesmez bir usaq imish, gencliyin

[1] 2 3 ... 95 >>