bir anliga ona sari yonelen gozlerindeki qigilcimi gorende qizcigazin qelbi telatume geldi. Heyatin ne qeribe ishleri varmish! Indi Feride tanimadigi bir adamin haqqinda dushunurdu. Hem de ele sheyler ki, deseydi, refiqeleri qehqehe cekib gulerdiler...
Oglan ise bundan xebersiz, qiza baxmadan, voleybol topuna tez-tez guclu zerbeler endirir, arabir de dostuna muracietle, " Serdar, qoyma" - cigiraraq oyunu qizishdirirdi. Bir azdan plyajdaki genclerden daha ucu onlara qoshuldu. Daire genishlendi. Hamidan zeif Feride oynayirdi. Bunu ozu de hiss edirdi. Fikri daginiq idi. Nezerlerini, adini tezlikle oyrendiyi gencden yayindira bilmirdi. Ustune gelen toplari bacardiqca basqasina deyil, ancaq ona - Ekreme otururdu. Horukleri acilib, dagilmishdi. Nece kere yere yixildigindan bedeni quma batmishdi. Ozu de yamanca susamishdi. Dili-dodagi qurumushdu. Lakin o, bunlarin hayinda deyildi. Oyun qurtarincayadek Ekremden ikice kelme mexsusi soz eshitmeyi, ureyinin yangisini sondurecek serin sudan da cox arzulayirdi. Di gel, bu temennani oglan hardan, neden bileydi, nece duyaydi?! Ekrem, axirinci defe ona gonderilen topu vurmadi, alici qush kimi goyde qamarlayib, Ferideye yanashdi:
- Gorurem, yorulmusunuz. Daha besdir, dincelin, - dedi ve minnetdarliq elameti olaraq elini sinesine qoyub, bash eydi.
Feride teessuflendi:
- Xeyr, men hele yorulmamisham.
Gencler dagilishdilar. Ekrem de Serdarla sahile dondu, adamlara qarishib, denize atildi ve bununla her shey bitdi.
O gunden Feride uzun zaman Ekremi dushundu. Sonralar tedricen, butun olub-kecenler dumanli bir xatireye cevrildi onuncun. Lakin oglanin sifetini, aydin, ishiqli gozlerini unuda bilmedi.
Ikinci tesaduf onu Ekremle tamam bashqa bir sheraitde gorushdurdu. Feride, univermaqda ne ise almaq isteyirdi. Kassanin qabaginda novbede dayanmishdi. Qiz, qefleten bashini qaldiranda, tanish bir shexsin gulumser gozleri ile qarshilashcaq ozunu itirdi. Beli, yanilmamishdi - bu baxishlar Ekreminki idi. Sozlu adama oxshayhrdi.
-

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 95 >>