zeherleyesen!.. - Yegane, doslerini ireli verib, qollarini Ekremin boynuna doladi. - Yaxsi ki, bu gun yagis yagdi, eve geldik! - Burnunu az qala onun burnuna soykeyib gozlerinin icine baxdi. Qizin xosh etir qoxuyan iliq nefesi oglanin sifetinde gezdi. Ve o, ixtiyarsiz bir halda dillendi. - Op meni.
Ekrem Yeganeni qucaqladi; dodaqlarini onun odlu dodaqlarina yapisdirdi... Qizin qelbi siddetle cirpindi ve arada ne dediyini sanki ozu de bilmedi.
- Ele yox.. Berk-berk.. Lap berk! Qoy dodaqlarim qanasin..nefesim qaralsin, olum.. Bax..bax.. Bele!..
Opush-duet oldu. Indi Yegane, shehvet dolu cilgin bir ehtirasla Ekremi sinesine sixib onu delicesine saysiz-hesabsiz buselere qerq etdi.. Utanmagin, cekinmeyin ferqine varmadan, coxdanin teshnesi kimi ureyinin yangisini sondurene qeder, doyunca opdu.
- Indi gordun ki, seni nece sevirem?!. - dedi ve sifetine dagilmis saclarini, basinin cevik hereketi ile arxaya atdi. - Canim canina qurban! Bu gece seni hec yana buraxmayacagam, onu bilirsenmi?
Ekrem guldu:
- Dunyanin axiridir?
- Yox. Mehebbetin evvelidir.
Saat yeqin ki, on ikini otmusdu. Daha Ekrem de telesmirdi. Bu xos, qenimet deqiqelerin shovqunden sermest kimi Yeganeden ayrilmaq istemirdi.
- Kash her ere getmek, evlenmek olmayaydi! Adam omrunun axirina kimi belece sevib-sevileydi, sonra da oleydi.
Ekrem razilasmadi:
- Meger ere gedenler, evlenenler sevib- sevilmirler?
- Her halda, bele yox. Usaq ki, oldu...esqin kitabi baglanir.
- Sen ne danisirsan?! Ovlad mehebbetin en sirin behresidir.
- Baxir kimin ucun. Menim eliusaqli analara yazigim gelir. Ozum de onlara oxsamaq istemirem!
Ekrem qulaqlarina inanmadi. Bu gun Yeganeye ne olmusdu?! Danisiginda, reftarinda qeribe bir deyisiklik vardi. Ozunu de cox erkoyun aparirdi. Ancaq yeri deyildi. Indi onun xetrine deymek, butun neshesini korlamaq demek idi.
Otaga sakitlik cokdu.
- Mene nese danisacaqdin, - deye hacandan-hacana qiz xatirlatdi. - Yadindan cixmayib?
Ekrem fikre getdi. Sohbeti ne cur baslayaydi ki,

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 ... 95 >>