esiden Ekrem diksindi, telash icinde celd yerinden qalxdi; barmaqlarini divarlarda gezdire-gezdire cetinlikle aynabende kecdi.
"Kimsen?!" - deye sorusmaga cesareti catmadi. Ehtimal ki, iceri giren adam onu gormediyinden uzaqlasdi, qapisi acildi ve ortuldu.. Ekrem ireli getdiyi kimi de bir ayaq-bir ayaq geri qayitdi. Evin ortasinda dayanaraq elleri ile basini tutdu.
"Hardasan?! Tez gelib cixsana! Meni bu shubhelerden xilas etsene, Yegane!..". O, astadan, ozune yad bir sesle inildedi. Qeherlenmish bogazini islatmaq, ureyinin teshnesini sondurmek ucun stola yanashib, stekan axtardi, su icmek istedi. Lakin... Hemin deqiqe ne hiss etdise, koyneyi qizmar demir kimi bedenini yandirdi, onu isti ter basdi, yaxasini dartib acdi. Qollari sustalib, yanina dushdu. Ekremin sifetinde eziyyetlerle, iztirablarla dolu ezgin bir ifade yarandi. O, sanki bu anda gencliyini, dozumunu, taqetini itirdi, zeifledi ve fovren xeyli qocaldi.
Stol uste bir butulka, iki qedeh qoyulmushdu! Kulqabida ise papiros ve siqaret kotukleri qalaqlanmisdi...
Restoranin lampalari yandi; bullur qedehlere sherab yerine ishiq suzuldu. Bayaqdan papiros tustusunden dumanli gorunen sifetler birden-bire aydinlashdi.
Yuxari bashda kicik stolun arxasinda bir gencle uz-uze eyleshmish Yegane qanrilib ciyninin ustunden etrafdakilara oteri nezer firlatdi. Ickiden keflenib ozunden deyen cavanlar, shadliqdan turac teki qaqqildayan xanimlar, qaradinmez sakit oturmush ahillar vardi restoranda. Kisilerden bezisinin yanindaki bezekli qadinlar arvadlari deyil, meshuqeleri idi. Aslanla gelen Yegane kimi. Bu, onlarin baxishlarindan gorunurdu, munasibetlerinden oxunurdu.
Yeganenin gozune tanish adam deymedi. Geri cevrilib uzunu Aslana tutdu, rahatliqla, lakin yorgun bir terzde gulumsundu:
- Niye danishmirsan, bir sohbet elesene, - dedi.
Aslan qirmizi sherab dolu qedehini goturub Yeganeye teref uzadaraq, yariya qeder icdi. Qadin, bu sozsuz eyhamla onun ne demek istediyini basa dusdu: "Senin sagligina!", Qelben ferehlense

<< 1 ... 56 57 [58] 59 60 ... 95 >>