nanecib ucun!.. Nanecib nedir, emi?
Ekrem oglanin axirinci sozlerini esitmedi.

Evlerine catmaga iki kuce qalmis Yegane Zakirle xudahafizlesdi:
- Helelik!.. - dedi. - Ancaq ayrilmadi. Etrafi xelvet gorub, yanagini onun dodaqlarina surtdu. - Bu gun sen menim yaman xosuma geldin.
- Ne bareden?
- Ele her bareden. Yaxsiliga dogru cox deyismisen. Agillanmisan.
- Sen de evvelki Yegane deyilsen.
- Ola biler... - Qadin yuxuda sayiqlayirmis kimi gozlerini yumub picildadi. - Onu da yadindan cixarma ki, men erimden qabaq seni sevmisem. O vaxt meni atib, basqalarini tutdun... Insafsiz!.. Ele niye eledin?..
Qarsi sekiden adam kecirdi. Zakir cevrildi, uzunu divara tutdu.
- Yaxsi, get dincel, quzum... Gecdir.
- Sag ol. - Yegane bir addim dala cekildi. Dodaqlarini qabaga uzadib, havani opdu. - Gecen xeyre qalsin. Sabah zengleserik...
- Mutleq!
Zakir geri qayitdi; ozunden memnun halda, astadan fishtiriq cala-cala uzaqlasdi.

Yegane eve girende Ekremi paltarini soyunmadan carpayida uzanmis gordu. Isigi da sondurmemisdi. Dolabcanin ustundeki kulqabi papiros kotukleri ile dolmusdu. Qapi arali qaldigindan otaq soyumusdu.
Qadin deyindi:
- Bu ne cur yatmaqdir, bilmirem!
- ...
O, cantasini aciqla divana tulladi, paltosunu cixarib shkafdan asdi; yayligini acdi, stulun basina atdi.
- Men, ele bil, bu evin qulluqcusuyam!.. Sil, supur, seliqe-sahmana sal... Isden yorgun gelende de bir dincliyin olmasin!.. Xaraba buzxanaya donub!..
Ekrem oyaq idi, esidirdi. Nefesinden sherab qoxumasin deye, Yegane, cantasinda gezdirdiyi "sen-sen"den bir-ikisini goturub dilinin altina qoydu. Sonra aynanin qabaginda firlanaraq ozune baxdi. Yanaqlari azaciq portmusdu. Gozleri qizarmisdi. Amma cox teravetli gorunurdu. Zakirin sozunde heqiqet vardi. Dogrudan da qesenglesmisdi.
Carpayi cirildadi. Ekrem o biri boyru uste cevrildi. Qadin geri qanrildi. Ikrahla erini suzdu:
- Bayaqdan niye dinmirsen?! Men das-divarla danisiram?!.
Carpayi cirildadi. Ekrem o biri boyru uste cevrildi. Qadin geri

<< 1 ... 70 71 [72] 73 74 ... 95 >>