dayandi. Heyret icerisinde, cox diqqetle qarshisindaki shexsin uzune baxdi. " Bu odur! Odur!" - deye dehshetden az qala hicqirmaq derecesine geldi, lakin ozunu ele aldi...
Ekrem yoluna duzelmek istedi, ne dushunduse, yene yubandi.
" Bes evveller mene isti elcek, yun corab, curbecur sovqatlar gonderen, uzun-uzadi tesirli mektublar yazan Yegane, son zamanlar, xususen kor oldugumu bilenden sonra birden-bire niye susdu? Meger o mene teselli vermek ucun bu qaygini daha da artirmali deyildimi? "
Ekrem iki yol ayricinda, tereddud icerisinde qalmishdi. Bu yollardan biri onu nece muddetden beri hesretinde oldugu gozel qadini Yeganenin vusalina, digeri ise namelum semte aparirdi.
Yegane, Ekremi heqiqeten gozleyirdimi? Onunla qurdugu heyati ehd-peyman etdiyi kimi sedaqetle basha vurmagi yene arzulayirdimi? Bunu bilmek cetin, cox cetin idi. Ekreme her shey, ancaq qapini acib iceri girenden sonra, Yeganenin munasibetinden, deyeceyi sozlerden, sesinin ahenginden aydin olacaqdi, hem de birinci, ikinci gun yox, tedricen, hefteler, aylar otdukce... Efsus ki, qadininin gozlerindeki ifadeni Ekrem oxuya bilmeyecekdi! O, heyat ishigindan mehrum idi, hemishe de ona hesret qalacaqdi. Hetta guneshi, ayi, ulduzlari bele gormeyecekdi!..
Bu qaranliq dunyada Ekremin gozlerine ishiq, ureyine teselli verecek birce adam vardisa o da Yegane idi!
Bayaqdan qiraqda dinmez-soylemez durmush genc qadin ireli addimladi:
- Bagishlayin... Evinize gedirsiniz? - deye heyecanini bogmaga calisharaq, mehriban bir qaygikeshlikle xeber aldi.
Ekrem sese dondu:
- Siz kimsiniz?
- Yoldan oten...
- Beli. Evimize gedirem. Isteyirem burdan bir minik tapim. Teze pirin yanina qalxacagam.
- Icaze verseniz men size komek ederem, ele men de o terefde yashayiram.
- Minnetdaram...
Ekrem eyilib camadani goturende, qadin qabaga kecdi:
- Siz zehmet cekmeyin, men apararam.
- Xeyr, ona razi olmaram! Ellerim ki, shikest deyil.
- Yaxshi, gedeyin...
Yol boyu hec biri danishmadi.
Ekrem dushunurdu: " Bu, ilk

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 95 >>