6 aylıq xeste

Dr. Paul Ruskin, şagirdlerine yaşlanmanın psixoloji elametlerini öyrederken onlara bu hadiseni oxuyur: " Xeste ne danışır, ne de deyilenleri anlayırdı. Bezen saatlarla aydın olmayan şeyler danışırdı. Zaman, yer ya da insan anlayışı yox idi onun üçün. Yalnız, nece olurdusa, öz adı deyildikde reaksiya verirdi. Son altı aydır onun yanındayam, ne görünüşü üçün bir sey gösterir, ne de baxım edilerken kömekçi olurdu. Onu hemişe başqaları besleyir, çimdirir ve geyindirirdi.

Dişleri yox idi, yemeklerin püre halında verilmesi lazım idi. Köyneyi ağız suyuna göre hemişe leke içinde olurdu. Gezmirdi. Yuxusu hemişe nizamsız olurdu. Gece yarısı oyanıb qışqırıqlarıyla her kesi oyandırırdı. Çox vaxt xoşbext ve mehriban olur, lakin bezen ortada heç bir sebeb yox iken esebileşirdi. Biri gelib onu sakitleşdirene qeder de qışqırırdı. "

Bu hadiseni oxuduqdan sonra, Dr. Ruskin şagirdlerine bele birinin baxımını boynuna götürmek isteyib istemediklerini soruşur. Şagirdler bunu ede bilmeyeceklerini söyleyirler. Ruskin, özünün bunu böyük bir zövqle etdiyini ve onların da etmesi lazım olduğunu söyleyince şagirdler çaşırlar. Daha sonra Ruskin xestenin fotoşeklini gösterir. Fotoşekildeki hekimin altı aylıq qızıdır.

Dr. Ruskin, Amerika Tibb Birliyi Jurnalındakı meqalesinde gülünc bir sehv başa düşülmenin insana nece ferqli bir perspektiv qazandıracağını izah etmekdedir. Belke de, heyatda yaşadığımız bir çox şey bize qabaqcadan mühakimelerimiz ve dünyagörüşlerimiz terefinden dözülmez ve çetin görüne biler.