Ister Quran ayelerinde ve hedislerde, ister dahilerin kelamlarında, isterse de edebiyyat ve incesenet nümu¬nelerinde dünya en müxtelif obrazlarda tesvir edilib.

Dünyanı gah oyun-oyuncağa, gah yağışa, gah bezekli, nazlı-işveli, hiyleger qadına, gah tehlükeli deryaya, gah ilana, gah da kölgeye benzet¬mişler. Bu benzetmelerin her birinin öz menası var. Dünya obrazlarının içinde en meşhuru oyun ve eylencedir.
Qurani-kerimde buyurulur: “Dünya heyatı oyun ve eylenceden başqa bir şey deyildir. Axiret yurdu teqvalılar üçün daha xeyirlidir. Meger derk etmirsiniz?” (Enam, 32). “Bu dünya heyatı oyun-oyuncaqdan, eylenceden başqa bir şey deyildir. Axiret yurdu ise, şübheiz ki, ebedi heyatdır. Kaş bileydiler!” (Enkebut, 64).
Allah-teala bu ayelerle bizi başa salmaq isteyir ki, dünya malına aldanmayaq, onun nemetlerinin öteri olduğunu bilek. Oyun ve eylenceye aludeçilik ya uşaqların, ya da cahil insanların xasiyyetidir. Ağıllı ve derrakeli insan düşünceni, tefekkürü inkişaf etdiren, bedene ve ruha xeyirli olan, hem menevi, hem de maddi fayda getiren fealiyyetle – ister fiziki, isterse de zehni olsun – meşğul olmağa daha çox üstünlük verir. Uşaqlar bu cür fealiyyetle meşğul olmaqdan mehrum olduqları üçün vaxtlarını oyuncaqla keçirirler. Oyuncaq – uşaq texeyyülünde reallığın inikası, obrazıdır. Uşaq şüuru reallığı derk etmeye qadir olmadığı üçün her şeyi sade, besit ve al-elvan şekilde qavramağa meylli olur. Cahil insanlar da çetin ve ciddi problemleri derk etmek mesuliyyetinden xilas olmaq namine eylenceye, heder şadlığa, ümumi ifade ile desek, “vaxt öldürmeye” heves gösterirler.
Hamımıza yaxşı tanış olan bele bir menzereni tesevvür edin: Uşaq öz oyuncaqlarını heyetde yere tökerek onlarla oynayır. Çox zaman saatlarla vaxtını serf ederek palçıqdan qesrler, evler, müxtelif fiqurlar düzeldir. Bezen bir ehtiyatsız hereketle, küleyin esmesi ile ya da başqa uşaqların toxunması ile bu qesrler uçulub-dağılır. Uşaq eyni hevesle onları tezeden düzeldir...
Bezen palçıqdan qesrler ve

[1] 2 >>