fiqurlar hazırlamaq üçün o qeder çalışır ki, onları düzeltdikden sonra oynamağa heç vaxtı da çatmır. Axşam düşüb hava qaralanda anası uşağı eve çağırır. O da hevesle düzeltdiyi oyuncaqların hamısını buraxıb eve gedir. Palçıq qesrler ya küleyin ve yağışın tesiri ile dağılır, ya da gün istisinden quruyub ovulur...
Dünya heyatı da beledir. Ona alude olan ve heyatının meqsedini dünya nemetleri qazanmaq yolunda zehmet çekmekde gören insan min-bir eziyyetle öz dünyasını zenginleşdirmeye çalışır. Bütün seylerini buna serf edir. Ona ele gelir ki, yaratdığı şerait, qazandığı pul, elde etdiyi nemetler daimidir ve heyatın esl menası ele bundan ibaretdir. Nehayet, ecel çatıb, Allahın çağırışı (ölüm) yetişende bütün topladıqlarını ve düzeltdiklerini başlı-başına buraxıb o biri dünyaya köçür. Müqayise edin: uşaq ve dünyaya alude olan insan, palçıqdan düzeldilmiş qesrler ve dünya nemetleri, ananın öz uşağını eve çağırması ve Allahın o biri dünyaya çağırışı, uşağın evi ve qebir heyatı... Bunların hamısı heyretamiz derecede bir-birine yaxın olan misallardır. Yeqin ele buna göre Allah-teala Müqeddes Kitabda dünya heyatını oyuna ve eylenceye benzedir

<< 1 [2]