halda sözüne
davam etdi — o heyatı ki,menim
yaşıdlarımın uşaqlıq arzularını,
ümidlerini, sadelövhlüyünü alır, indi heç kim düzgünlüye, xeyirxahlığa,
sedaqete, semimiliye inanmır...
— Men hele balacayam — deye uşaq
anasının qucağında mürgüleyerek
sözüne davam edirdi — Men hele
mübarize aparmaq üçün balaca ve gücsüzem, lakin böyüyende mütleq,
amma...amma mene maraqlıdır ki, bes
böyükler niye heç bir şey etmirler,
sadece olaraq vaxtın, pulun, gücün,
sağlamlığın azlığından şikayet edirler.
Yadındadı atam deyirdi ki, müdir olandan sonra bizimle daha çox vaxt
keçirecek, amma o indi heç eve de
normal gelmir, gah mezuniyetler, gah
iclaslar. O hetta dünen menim
oynadığım tamaşaya da gelmedi. Ana,
sen ise baş mühasib olandan sonra artıq menim sevdiyim blinçiklerden de
hazırlamırsan., hansı ki, qezete büküb
menim çantama qoyurdun ki, men
mektebde ac qalmayım. Onların
evezine indi çantamda kağız parçaları
var, o kağız parçaları ki, onlarla men mektebin bufetinden özüme yemeye
nese almalıyam. Axı orada senin
blinçiklerinden satmırlar, men onların
qoxusu üçün darıxmışam. Men heç
vaxt, amma heç vaxt senin
blinçiklerini o çantamda olan kağız parçalarının milyonuna da
deyişmerem. Men hele balacayam,
balacayam, balaca... O yuxuya daldı,
harda ki, o heqiqeten de xoşbext idi...

<< 1 [2]