Bir gün Hezret Musa Peyğember (e) Allaha dua edib buyurdu: “Ay Allah! Sen meni öz kelamına layiq bilmisen (yeni menimle danışmısan), meni cennete aparacağını ved etmisen. Bilmek isteyirem ki, cennetde menim qonşum kim olacaq?”.

Allahdan vehy geldi: “Filan mehelledeki filan qessab seninle cennetde qonşu olacaq”. Hezret Musa (e) çox teeccüb etdi ki, nece ola biler, bir qessab axiret aleminde peyğemberle eyni meqamın sahibi olsun? Bu fikirle hemin qessabın dükanı yerleşen mehelleye geldi. Baxıb gördü ki, dükanda işleyen qessab xoşsimalı cavan bir oğlandır. Oğlan axşama kimi dükandakı etleri satmaqla meşğul oldu. Axşam etden qalmış bir tikeni de götürdü, dükanı bağlayıb evine yola düşdü. Musa Peyğember (e) de onu izlemeye başladı. Qessab evinin qapısına çatanda Hezret Musa (e) ona yaxınlaşdı, özünü tanıtdırmadan soruşdu: “Allah qonağı istemirsen?”. Qessab mehribanlıqla onu içeri devet etdi.
Birlikde eve keçdiler. Hezret Musa (e) diqqetle cavanın hereketlerini izleyirdi ki, Allah yanında bu meqama nece nail olduğunun sebebini öyrensin. Cavan qessab özü ile getirdiyi eti bişirib xörek hazırladı. Sonra o biri otaqdan bir zenbil getirdi. Zenbilin içinde qocalıb elden düşmüş, büzüşüb yumağa dönmüş bir qarı oturmuşdu. Qessab qarını zenbilin içinden ehtiyatla çıxardı, onu yuduzdurub quruladı. Sonra öz eli ile bişirdiyi xöreyi körpe uşağı yedizdirirmiş kimi qarıya yedizdirdi. Daha sonra qarı üçün yumşaq yataq hazırladı, onu ehtiyatla yatağa uzatdı. Bu zaman qarı dodağının altında ne ise dedi. Amma sesi zeif, dişleri tökülmüş olduğundan, Hezret Musa (e) onun ne söylediyini ayırd ede bilmedi.
Qarı yuxuya gedenden sonra Musa Peyğemberle (e) cavan qessab söhbet etmeye oturdular. Peyğember qessabdan soruşdu ki, bu qarı kimdir? Oğlan cavab verdi: “Bu qarı menim anamdır. Maddi veziyyetim imkan vermir ki, onun üçün keniz (xidmetçi) tutum. Buna göre özüm ona xidmet edirem”. Hezret Musa (e) soruşdu: “Bayaq anan sene ne deyirdi?”. Oğlan cavab verdi: “Her defe onu yuduzdurub yemeyini

[1] 2 >>