Bir gün Hezret Mühemmed Peyğember (s) Ebu Eyyub Ensarinin evinde sehabeleri ile söhbet edirdi. O hezretin yanında eyleşmiş Meaz ibn Cebel aşağıdakı ayeden söz açıb tefsirini soruşdu:

“Sur (qiyamet gününde Israfilin üfüreceyi şeypur) çalınacağı gün deste-deste (mehşere) geleceksiniz” (Nebe, 18). Peyğember buyurdu: “Ey Meaz! Çox böyük ve mühüm meseleni soruşursan”. Sonra o hezret ağlamağa başladı; bele ki, göz yaşları mirvari kimi kirpiklerinden süzülürdü. Buyurdu: “Ümmetimden on deste qiyamet gününde başqa müselmanlardan ayrılmış ve müxtelif sifetlere dönmüş halda mehşere gelecek. Bezileri meymun sifetinde mehşere sürüklenecekler; bunlar xeberçiler ve sözgezdirenlerdir. Bezilerinin qiyafesi donuz şeklinde olacaq; bunlar haram yeyenlerdir (yeni murdar qida yeyenler ve ya başqasının malını haramlıqla qesb edenlerdir). Bezilerini başıaşağı çevrilmiş halda mehşere getirecekler; bunlar faizle pul verib selem yeyenlerdir. Zalımlar mehşerde kor, özünü öyen xüdpesendler ise lal ve kar olacaqlar. Bezileri dişleri ile dilini çeyneyecekler; öz elmine emel etmeyen alimler ve nahaq hökm veren hakimler bunlara aiddirler. Onların ağzından ele bir üfunet gelecek ki, bütün mehşer ehli bu qoxudan narahat olacaq. Bezilerini el-ayaqları kesilmiş halda haqqın divanına getirecekler; bunlar öz qonşularına eziyyet verenlerdir. Bezilerini yanan budaqlardan asacaqlar; bunlar zalım hökmdar üçün xeberçilik eden, camaatdan çuğulluq edib ev yıxan adamlardır. Bir qism insanların ise qoxusu çürümüş meyit iyinden de pis olacaq; bunlar şehvete alude olan, eyyaşlıq eden ve Allahın haqqını (ibadetini) yerine yetirmeyenlerdir. Nehayet, bir deste odlu paltarların içinde mehşere girecek ki, bunlar tekebbür ve qürur ehlidir”.