Imam Mühemmed Baqirin (e) sehabelerinden biri o hezrete dedi: “Ey Peyğemberin övladı! Ne zaman ki Senin hüzuruna gelirik, qelbimiz rahatlanır, dünyanı unuduruq, mal-dövlet gözümüzden düşür. Amma Senden ayrılıb camaatın arasına qayıdan kimi yene dünyaya bağlanırıq”.

Imam buyurdu: “Bu, qelbin hallarına (veziyyetlerine) aid olan bir meseledir. Insanın qelbi gah berkiyir, gah da yumşalır”. (Yeni insanin qelbi gah riqqete gelir, imanla dolur, gah da kobudlaşır, menfi hisslerle yüklenir).
Sonra o hezret buyurdu: “Peyğemberin sehabeleri de Ona demişdiler: “Ey Allahın Resulu! Qorxuruq ki, münafiq olarıq”. Peyğember soruşdu: “Niye bele deyirsiniz?”. Sehabeler cavab verdiler: “Ona göre ki, Senin hüzurunda olub Senin nesihetlerini eşitdiyimiz vaxt üreyimiz Allah qorxusu ile dolur, axiret haqqında fikirlere qerq oluruq. Sanki cenneti ve cehennemi öz gözümüzle görürük. Amma buradan çıxıb ailemizin yanına, gündelik heyatımıza qayıdan kimi halımız deyişir. Ele bil heç bayaqkı adam deyilik. Bu deyişkenlik bizi münafiq etmezmi?”. Peyğember onlara buyurdu: “Xeyr, ele deyil. Qelbinizdeki bu deyişiklik şeytanın vesvesesidir ki, sizi dünyaya bağlayır. Allaha and olsun, eger hemişe birinci halınızda qalsaydınız, melekler sizinle el-ele vererdiler ve siz suyun üzünde yeriyerdiniz”.