Bir gün Hezret Mühemmed Peyğember (s) Imam Eli ibn Ebu Talibden (e) soruşdu: “Ya Eli! Hansını seçersen: sene altı yüz min baş sürü bağışlayım, altı yüz min dinar pul verim, yoxsa altı yüz min hikmetli kelam öyredim?”.

Eli (e) buyurdu: “Sonuncunu seçerem, ey Allahın Resulu! Mene altı yüz min hikmetli kelam öyret”. Peyğember buyurdu: “Men altı yüz min kelamı cemi altı kelamın içinde toplayıb sene deyirem.
Evvela, o zaman ki gördün camaat öz üstünlüklerini (feziletlerini) sayıb öyünmekle meşğuldur, sen vacib olan ibadetleri yerine yetirmekle meşğul ol.
Ikincisi, o zaman ki gördün camaat dünya işlerine baş qarışdırır, sen axiret işleri ile meşğul ol.
Üçüncüsü, o zaman ki gördün camaat başqalarının eybini deyib rişxend etmekle meşğuldur, sen öz eyiblerinle meşğul ol (yeni onları düzeltmeye çalış).
Dördüncüsü, o zaman ki gördün camaat öz dünyasını bezemekle meşğuldur, sen öz axiretini bezemekle meşğul ol.
Beşincisi, o zaman ki gördün camaat emelin (ibadetin) sayını çoxaltmaqla meşğuldur, sen ibadeti ürekden, semimiyyetle yerine yetirmekle meşğul ol.
Altıncısı, o zaman ki gördün camaat mexluqun (özünden güclü olanın) eteyinden yapışır, sen Yaradana sığın”.