Bismillah. Maşının radiosundan azan sesi eşidilirdi. Yanımda oturan cavan oğlan ayağa qalxdı ve sürücüye teref getdi. Ona dedi: “Ağacan! Namaz qılmaq isteyirem!” Sürücüsü etinasız halda dedi: “Get, bala, indi ne namaz qılmaq vaxtıdır ki?” Ancaq cavan ciddi halda dedi: “Sene deyirem ki, saxla!” Sürücü başa düşdü ki, o, çox ciddidir. Dedi: “Bura namaz qılmaq yeri deyildir. Sehranın ortasıdır. Qoy bir şehere ve ya bir dayanacağa çataq. Sonra saxlayaram”. Xülase cavan el çekmedi ve sürücü saxlamağa mecbur oldu. Cavan aşağı düşdü ve namazını sakit ve aram halda qılmağa başladı. Men de ondan tesirlenib namazımı qıldım. Namazdan sonra bir-birimizin yanında eyleşdik. Maşın hereket etdi ve men ondan soruşdum: “Namazınızı evvel vaxtda qılmağınıza ne sebeb oldu?” Dedi: “Men İmam Zaman ağaya (e.f) söz vermişem ki, namazı evvel vaxtda qılacağam”. Menim teecübüm artdı. Dedim: “Nece?” Neye göre bele bir söz vermisen?

Dedi: “Men Avropa ölkelerinden birinde tehsilimi davam etdirirdim. Neçe il idi ki, orada idim ve qaldığım yer kiçik bir menteqede idi. İnstitutun yerleşdiyi yerden uzaq idi. Çox vaxt bu yolu maşınla gedirdim. Burada ancaq bir avtobus işleyirdi. Diplom almağım üçün axırıncı imtahanı vermeli idim. Uzun çetinlikden, intizardan ve qürbet acısından sonra hemin gün gelib çatdı. Derslerimi yaxşı oxumuşdum. Axırıncı imtahan üçün avtobusa minmek isteyirdim. Bir neçe deqiqeden sonra içerisi insanlarla dolu olan avtobus yola düşdü. Men kitabı açıb oxuyurdum. Yolun yarısını getmişdim ki, avtobus söndü. Sürücü aşağı düşdü ve kapotu açdı. Motora bir qeder baxdı ve sonra neyise etmeye başladı. Geldi ve maşını işe salmağa çalışdı, ancaq maşın işe düşmedi. Bir neçe defe tekrar etdi, ancaq faydası olmadı. Avtobusda olanlar aşağı düşdü ve dayanacaqda oturub gözlemeye başladılar. Menim üreyim döyünürdü ve imtahan heyecenım artırdı. İmtahana az vaxt qalmışdı. Yolda başqa bir neqliyyat vasitesi tapmırdım. Çox nigaran ve ümidsiz idim. Şehere qeder de yol çox uzaq idi ve men bu yolu

[1] 2 >>