piyada gede bilmezdim. Bir neçe addım gedirdim ve arxaya baxıb maşın axtarırdım. Bütün bir illik zehmetim heder gedirdi.

Birden xatırladım ki, ne zaman çetinliye düşsek, İmam Zaman ağaya (e.f.) tevessül ederdik. Ele bu yerde ağlamağa başladım. Öz-özüme dedim: “Ya Beqiyetillah! Eger meqsedime çatmağıma kömek etsen, söz verirem ki, ömrümün axırına qeder namazımı evveli vaxtda qılacağam”. Bir qeder keçen kimi bir sürücü gelir ve avtobusun sürücüsünden soruşur ki, ne olub? O da cavab verir ki, bilmirem. Hemin adam deyir ki, get, indi maşını işe sal. Sürücü bir neçe defe çalışır ve nehayet maşın işe düşür. Hamı sevinir ve maşına minir. Mende ümid oyanır ve maşına minirem. Avtobus terpenmek isteyende hemin kişi avtobusa qalxdı ve meni adımla sesledi ve dedi: “Bize verdiyin vedini yaddan çıxartma. Namazı evveli vaxtda qıl!”. Sonra maşından düşüb yox oldu ve men onu göre bilmedim. Başa düşdüm ki, bu şexs Ağa (e.f.) idi. O qeder göz yaşı tökdüm ki, men ne qeder qefletde olmuşam. Bu, menim namazı evveli vaxtda qılmağımın macerasıdır”.

<< 1 [2]