Imam Sadiq (e) buyurmşudur: «Bir gün atamla birlikde Hişamın meclisinden qayıdırdıq ki, yolumuz xristianların yığışıb alimlerine sual verdikleri yerden düşdü. Yaxınlaşdıq ki, görek ne xeberdir.
Saçı ağarmış bir qoca kişinin onların arasında oturduğunu, Mesihi ardıcıllarının da onun qarşısında eyleşdiklerini ve ona müxtelif suallar verdiklerini gördük. Biz de onların arasında oturduq.
Qoca xristian atam Imam Mehemmed Baqir eleyhisslamı gördükde dedi: «Sen bizden ya Muhemmedin ardıcıllarındansan?»
Atam cavab verdi: «Muhemmedin ardıcıllarındanam».
Qoca kişi dedi: «Alimlerdensen ya cahillerden?»
Atam buyurdu: «Cahillerden deyilem».
Qoca kişi dedi: «Men senden soruşum ya sen menden soruşursan?»
Atam buyurdu: «Sen soruş».
Qoca kişi heyretle atama baxdı ve dedi: «Ey Allahın bendesi! Gece olmayan ve gündüz de olmayan saat hansı saatdır?»
Atam buyurdu: «Danın söküldüyü ile güneşin çıxdığı vaxtın arası».
Qoca dedi: Hansı saatlardandır?
Atam buyurdu: «Cennetin saatlarındandır. Bu saatda xesteler ayılar, ağrılar toxtayar ve gece yuxusuz qalan yuxulayar».
Kişi dedi: Cennet ehli yeyib-içerler, amma bir şey ifraz etmezler. Bu dünyada da onlara benzer bir şey varmı?
Atam buyurdu: «Beli, uşaq anasının betninde yeyer, lakin yediyi şeyi ifraz etmez.»
Qoca dedi: Iddia edirsen ki, cennet ehli cennetin meyvelerinden ne qeder yeseler de o meyvelerden heç bir şey azalmaz ve evvelki halına qayıdar. Dünyada da ele bir şey varmı?
Atam buyurdu: «Beli, çıraqdır. Әger yüz çırağı bir çıraqdan yandırsan yene de ondan bir şey azalmaz».
Xristian alim yerinden qalxıb dedi: Bu kişi menden daha alimdir ve mübahise etdiyi adamın Imam Mehemmed Baqir eleyhisslam olduğunu öyrenen kimi ona iman getirib müselman oldu.»