Denizin
sachlarini oxshayirdi. Deniz
mesaji oxuduqdan sonra
susdu...Sonra ise honkur-honkur
aglamaga bashladi. Denizin
axitdigi her goz yashinda aci
gercheyin eksi var idi...Layiq idi
mi Nicat bu goz yashlarina layiq
deyildimi, yegane heqiqet Denizin
o an chox aci chekmesi idi...
Parkda gezen balaca sarishin qiz
Denize yaxinlashib salfetka
uzatdi.
Deniz ona baxib goz yashlari
ichinde gulumsunub " Thank you,
dear (Teshekkur ezizim) deyib,
balaca qizin yanaqlarini oxshadi.
Kichik qiz Denizin yanina oturdu...
-Why are you crying? (Niye
aglayirsan?)
-Because I feel sad.(Chunki
kederliyem)
-But you are not kid (Amma sen
ushaq deyilsenki)
Ushaga baxib gulumsundum.
Nece de mesum idi. Dushunurduki
boyukler aglamir...Boyukler de
aglayir, amma urekleri acidigi
uchun.
-Grown ups cry too. But you
don't think about it. Come with
me. (Boyukler de aglaya bilir,
amma sen bunun haqqinda
dushunme, menimle gel)
Yaxindan rengli sharlar alib,
ushaga verdim. O qeder xoshbext
gorunurduki, bu meni de
xoshbext hiss etmeyime sebeb
olmushdu. Bezen bashqalarina
etdiyimiz kichik bir yaxshiliq
butun gunu bizim ozumuzu
yaxshi hiss etmemize, boyuk
insan kimi hiss etmemize sebeb
olar...
Geleckle qurdugum plan ise,
tezlikle universitetimi deyishmek,
ve xalamgilden kochub yeni
heyata bashlamaq idi.
Vaxtin nece kechdiyini
bilmemishdim. Hava artiq
qaralmaq uzre idi ve saat 7 idi ki
eve chatdim.
Her kesle salamlashib, otaqima
kechdim. Nicat evde deyildi. Yeqin
bu gunun shokundan
chixmamishdi, ve menimle
rastlashmamaq uchun eve gec
donecekdi. Komputer arxasina
kechdim ve oxudugum
universitete transfer olunmaq
istediyim barede mektub yazdim.
Oxumaq istediyim universitetin
adini da qeyd eledim. Londondan
bir qeder uzaqda Bristolda
yerleshirdi. Bu sheherden
tamamile uzaqlashmaq isteyirdim.
1 hefte kechmishdi. Nicatla
elimden geldiyi qeder
rastlashmamaga chalishirdim.
Emailimi yoxladim, artiq
Bristoldaki universitete transfer
oldugum

<< 1 [2] 3 4 ... 44 >>