hevesle
hazirlanirdi. Emim chixdi ve
arxasinca da mene. Budur
debdebeleri restoranin
qarshisinda mashini saxladi. Tez-
tez saatina baxirdi. Sonra tezeden
mashina minib, guzguye baxdi,
yene parfum sixib dushdu ve
gozlemeye davam eledi. Budur
sari taksi dayandi, ve ichinde
qara qisa donda men yashlarinda
genc qiz dushdu...Gozlerime
inanmirdim, bu Qemer idi...
Heyatda "Umid" den sonra
itirdiklerim arasina "guven" de
daxil olmushdu.
Guvenmek...Bu sozde olan
quvve...Bezen bir insana
guvenmek uchun illerimizi serf
eder, amma o insanlar birce
saniyede illerle yaratdigi guven
duygusunu sokub atarlar...Amma
olan yene bize olar...Chunki artiq
heyat qelbimizde daha bir agir
yara buraxmish olar "guvensizlik"
yarasi...
Ve bundan sonra qarshimiza
chixan insanlari artiq ayird ede
bilmerik, belke de guvenmek
lazim oldugu insanlara guvene
bilmerik, onlara bu shansi
vermerik...Kim bilir belke de heyat
bu yaralari sagaldar, ve yeniden
guvenmeye qerar vererik???...
Ve o an butun guvenini itirmishdi
Deniz...Emisi ve en yaxin refiqesi...
Deniz hemen an ora gedib onlarla
qarshilasha bilerdi, amma onlarin
etdiyi hereketden ozu utanirdi,
ve insanligi buna yola vermirdi.
Deniz sadece hemen an oradan
uzaqlashdi. Evde emisinin
yoldashinin uzune nece
baxacagini bilmirdi. Sanki ozu
xeyanet edibmish kimi...
Deniz eyni anda 2 insani
birdefelik itirmishdi. Biri
ushaqliqdan guvendiyi refiqesi,
ve bir evi paylashdigi emisi.
Artiq kime inana bilerdim ki bu
heyatda? Birce Aydin var idi, ve
shukur ki onun da munasibeti
mene qarshi deyishmishdi daha
mulayim olmushdu.
Eve geldim. Qapinin zengin
basdim. Emimin yoldashi Hecer
sevincle qapini achib:
-Elmaan? (emim)
Sonra gelenin men oldugumu
gorub, meyus oldu.
Onun gozlerinin ichine baxa
bilmirdim, ozumu gunahkar kimi
hiss edirdim.
Hecer xala, isteyirsiz daha stolu
yigishdirin. Yeqin Elman emi bu
gun gec geler.
Sonra Aygunun otaqina kechdim,
telefonla danishirdi. Telefonu
qoyub sevincle:

<< 1 ... 24 25 [26] 27 28 ... 78 >>