Bir gün, adanın batmaqda olduğu, duyğulara xeber verilmiş. Bunun üzerine hamısı adanı terk etmek üçün qayıqlarını hazırlamışlar. Eşq, adada en sona qalan duyğu olmuş çünki mümkün olan en son ana qeder gözlemek istemiş. Ada az haradasa batdığı zaman, Eşq kömek istemeye qerar vermiş. Zenginlik, çox böyük bir geminin içinde, keçmekdeymiş.
Eşq, "Zenginlik, meni de yanına götürersenmi?" deye soruşmuş.
Zenginlik, "Xeyr, götüre bilmerem. Gemimde çox çox qızıl ve gümüş var, senin üçün yer yox." demiş.
Eşq, çox gözel bir yelkenlinin içindeki Qürurdan kömek istemiş. "Qürur, lütfen mene kömek et!",
Qürur "Sene kömek ede bilmerem, Eşq. İslaqsan ve yelkenlerimi mehv ede bilersen." deye cavab vermiş.
Keder yaxınlardaymış ve Eşq kömek istemiş: "Keder, seninle gelim."
Keder "Of, Eşq, o qeder teessüf edirem ki, tek qalmağa ehtiyacım var."
Xoşbextlik de Eşqin yanından keçmiş; amma o qeder xoşbextmiş ki Eşqin çağırışını eşitmemiş.
Eşq, birden bir ses eşitmiş. "Gel Eşq! Seni yanıma götüreceyem. .."Bu Eşqden daha yaşlıca biriymiş. Eşq o qeder şanslı ve xoşbext hiss etmiş ki, onu yanına sahenin kim olduğunu öyrenmeyi ağıl ede bilmemiş. Yeni bir quru parçasına vardıqlarında, Eşqe kömek eden yoluna davam etmiş. Ona ne qeder borclu olduğunu ferq eden Eşq, Melumata soruşmuş:
"Mene kömek eden kim idi?"
Melumat "O, Zaman idi" deye cavab vermiş.
"Zamanmı? Niye mene kömek etdi ki?" deye soruşmuş Eşq.
Melumat gülümsemiş.…