BIR ÖMÜRE BERABER OLAN YUXU


O, haramlardan çekinmeye, günah etmemeye çalışırdı. Gündelik namazlarını qılır, Ramazan ayında oruc tuturdu. Halal yemekler yeyir, zina etmir, yalan danışmırdı. Xülase, esl müselman heyatı yaşamağa çalışırdı.

Doğrudur, namaz qılırdı, amma vaxtın evvelinde, azandan derhal sonra deyil, vaxtın sonunda qılırdı. Günorta namazlarını yubadıb az qala meğrib azanına birleşdirirdi. Axşam namazlarını ise geceyarısına kimi zorla sığışdırırdı.

Bu gün de hemişeki kimi institutdan qayıtdıqdan sonra yemeyini yemiş, bir az televizora baxmış, musiqi dinlemiş, internetde sevimli saytlara baş çekmişdi. Saata baxdı, meğrib azanına 15 deqiqe qalırdı. Birden-bire herekete geldi, hamama keçib telesik destemaz aldı, ellerini tez qurudub canamazın üzerine keçdi, günorta namazlarını celd qılmağa başladı. Vaxtı az olduğundan, rükunu ve secdeleri tez yerine yetirmeye çalışırdı. Namazını qılıb qurtardı, alnını secde yerine dayayıb gözlerini yumdu. Bu veziyyetde qalmağı xoşlayırdı. Secde halında dua edir, günahlarının bağışlanması üçün yalvarır, gün erzinde etdiyi emeller barede özüne hesabat verirdi. Bugünkü yorğunluq özünü gösterirdi. Gözlerinin nece qapandığını, secde halında nece mürgülediyini hiss etmedi...

Qiyamet qopmuşdu. Hamı kimi o da mehşere getirildi. Özünden evvelkilerin hesabını izledi. Növbe onun özüne gelib-çatdı. Emellerinin hesabı gedirdi. Mizanın ağırlıq gösteren şkalası durmadan terpenirdi. Terezinin xeyir emeller olan gözünün ağırlığı gah artır, gah da azalırdı. Alnını soyuq ter basmışdı. Bütün varlığı ile son neticeni gözleyirdi. Içinde dehşetli qorxu ile yanaşı bir ümid de vardı: “Yeqin ki, ibadetlerim, xeyir emellerim nezere alınar. Qıldığım namazlar, tutduğum oruclar, verdiyim sedeqeler boşa getmeyecek ki”.

Budur, hesabın neticesi elan olundu. Qulaqlarına inana bilmirdi. Onu cehennem ezabına mehkum etmişdiler. Qorxudan dili tutuldu, ayaqları qurudu, gözleri bereldi. Iki melek qoltuğundan tutub onu mehşerden kenara çıxardı.

[1] 2 3 >>