Hereket etmeye, müqavimet göstermeye taqeti yox idi. Terslikden dili de söz tutmurdu. Yalnız beyninde bu fikir dolaşırdı: “Axı men dürüst heyat sürmeye çalışırdım. Allaha şerik qoşmurdum, zina etmirdim, araq içmirdim, rüşvet yemirdim. Gündelik namazlarımı da qılırdım. Bes menim namazlarım ne oldu? Onları nezere alan olmadı?”.

Melekler onu cehenneme sarı aparırdılar. Her addımda heraretin artdığını hiss edirdi. Get-gede cehennemin qaynar nefesi yaxınlaşırdı. Ümidsizlik içinde idi: “Heyatım boyu bunu oxudum, bunu eşitdim ki, namaz qiyametde insanı qoruyacaq. Namaz, oruc cehennem alovunun siperidir. Bes ne oldu? Niye menim namazlarımı puça çıxardılar? Niye meni Allahı tanımayanlarla, ibadet etmeyenlerle, namaz qılmayanlarla bir sırada cehenneme atırlar?”.

Qolundan tutan meleklerin üzünde merhemet nişanesi görünmürdü. Qetiyyetle cehenneme sarı gedirdiler. Uçurumun kenarına çatıb durdular. Artıq çıxış yolu yoxdur. Taleyine boyun eymelidir. Diz üste çökdü, aşağıya, cehennemin qaynar alovuna baxdı. Qıldığı namazları, tutduğu orucları, oxuduğu ayeleri son defe xatırladı. Möhkem bir el çiyninden iteledi. Artıq havada idi, qaynar ocağa doğru yuvarlanırdı. Istinin tesirini getdikce daha artıq duyurdu. Ona ele gelirdi ki, artıq bedenindeki tükler de qarsalanıb.

Cehennemin zebane çeken tonqalına düşmeye lap az qalmış kiminse eli onu havada tutub saxladı ve bir an içinde yuxarıya çekib bayaq durduğu yere qaytardı. Xilaskarını görmeye telesdi. Onu cehennemin astanasından çekib qoparan ağ saqqallı, nurani bir qoca idi. Heyretle qocaya baxdı, soruşdu: “Siz kimsiniz?”. Qoca tebessümle cavab verdi: “Men senin dünya heyatında qıldığın namazam. Allah mene emr etdi ki, seni cehennemden xilas edim”. Oğlan heceyanını gizlede bilmedi, mezemmet qarışıq sesle söylendi: “Amma yaman gecikdiniz. Lap son anda özünüzü çatdırdınız. Bir an yubansaydınız, alovun içine düşecekdim”. Cavabında qocanın eyni mezemmetle dolu sesini eşitdi: “Ele sen de yaman gecikirdin. Namaz vaxtının

<< 1 [2] 3 >>