Yoxluqdan vucud tapdiq. Bir
ana qarnindan dunyaya
gozlerimizi acdiq. Ruzimiz, duz
yanimizda sud olaraq
gondirildi. Qaygi ile beslendik,
sefqetle boyuduk. Eger o Ana sefqeti ve Ata
sevgisi verilmeseydi, bizim o
dozulmez korpeliyimize kim
doze bilerdi ? Dunyaya geldiyimiz andan
etibaren etrafimiz nemetlerle
dolduruldu. Gunes bizi isitdi, su
bizi temizledi, qidalar
qarnimizi doyurdu, hava
teneffusumuzu temin etdi. Ve butun bunlari zehmetsiz ve
pulsuz istifade etdik. Heyati anlayan bir agil,
dunyani goren bir goz, sesleri
duyan bir qulaq, dadlari dadan
bir dil, qoxulari alan bir burun
olmasaydi, ne olardiq ? Butun
bahali orqanlara ne qeder pul oderdik ? Agzimıza qoydugumuz bir
loxma, hezm edilib cixarilana
qeder minlerle emeliyyatdan
kecir ve hec xeberimiz de
olmur. Bize qalan yalniz o
lezzetli loxmani agzimiza qoymaqdan ibaretdir. Bes
agzimizi, dislerimizi,
medemizi, hezm sistemimizi
isletmek de bizim isimiz
olsaydi, halimiz nece olardi ? Gunun 24 saatini yalniz
medemizin isledilmesine
ayirsaq, yene de catdira
bilmezdik. Bu qurulan
mukemmel sistemin ve isleme
nizaminin ne qederinden xeberdariq ? Dunyanin o sehrleyen
gozelliyine qarsi gozlerimiz
olmasaydi ? O gozel seslere
qarsi qulagimiz ve o doyulmaz
dadlara qarsi da dilimiz
olmasaydi ? Heyatin ne qeder dozulmez olacagini dusunmek
bele dehsetlidir deyilmi ?
Demeli, kainatı yaradan
kimdirse, insani yaradan da
Odur. Cunki ikisini bir-birine
uygun ve tamamlayici formada yaratmisdir. Dusunun!
Haradan geldik ? Ne ucun
geldik ? Haraya gedirik ?
Kime, nece hesab vereceyik ?
Her agli olan insan, bunlari
dusunmek mecburiyyetindedir. . . .