ailemin xidmetini edirem, sonra vezifemin icrasına başlayıram. Ikincisi, zenn edirem ki, gündüzler camaat arasında olub qazılıq edenden sonra öz evime çekilmeyimde nöqsan yoxdur; çünki bu, menim öz ixtiyarımda olan şexsi vaxtımdır. Men hetta bu vaxtı da boş keçirmirem. Her gece gün erzinde etdiyim qezavetleri yada salıb inceleyirem, verdiyim hökmlerin doğru olub-olmadığını yoxlayıram. Üçüncüsü, her heftenin bir gününde eve çekilmeyimin sebebi budur ki, menim bir dest eyin-başım var. Heftede bir gün evimin qapısını içeriden bağlayıram, paltarlarımı yuyub quruduram. Dördüncüsü, Xübeybin şehadetini yada salanda halım ona göre deyişir ki, o zaman men de müşriklerin arasında idim. Hele müselman olmadığım üçün Xübeybi qorumadım, kenarda durub hadiseni seyr etdim. Her defe bu olay yadıma düşende özümü Allahın qarşısında günahkar sayıram, Allahın qezebinden o qeder qorxuram ki, huşum başımdan çıxır (1)”.

Ömer qazının izahatından çox memnun oldu, onu hörmetle Himse yola saldı. Deyirler ki, bundan sonra her defe Sed ibn Amirden söhbet düşende Ömer ağlayar ve deyermiş: “Ah, Sed, gör Allah qorxusu seni ne qeder yükseklere qaldırdı”.

(1) Xübeyb ibn Ediyy Ensari Bedr savaşında iştirak etmiş sehabelerden idi. Hicretin dördüncü ilinde Peyğember onu ve daha bir neçe neferi ereb qebilelerine nümayende kimi gönderdi. Lakin hemin qebileler xeyanet edib onları Mekke müşriklerine satdılar. Esir müselmanların bir qismi müqavimet gösterib şehid oldu. Teslim olmuş iki neferi (bunlardan biri de Xübeyb idi) müşrikler Mekke etrafında dara çekib şehid etdiler

<< 1 [2]