Merhum Şeyx Seduq “Emali” kitabında revayet edir ki, bir nefer İmam Zeynül-abidinin (e) yanına geldi. İmam onun fikirli olduğunu görüb sebebini soruşdu. O adam dedi ki, 400 dinar borcum var, ailem de böyükdür, eve çörek aparmağa pulum yoxdur.

İmam bu sözleri eşidende şiddetle ağladı. “Niye ağlayırsan, ey Allah Resulunun övladı?” – deye soruşdular. Cavab verdi: “Bir mömin üçün bundan böyük derd olarmı ki, öz mömin qardaşının çetinlik içinde olduğunu görsün, amma ona yardım etmeye imkanı olmasın?”.

Camaat o hezretin hüzurundan dağılışıb getdi. Ehli-beytle düşmen olan bir nefer adamların arasında bele bir şayie yaymağa başladı: “Bunlar (yeni imamlar) nece adamdır? Gah deyirler ki, göylerin ve yerin ixtiyarı bunlara aiddir ve istediklerini Allah onlara verir. Gah da yanlarına xahişe gelende acizliklerini etiraf edib söyleyirler ki, imkanımız yoxdur”. Söz-söhbet İmamın yanına gelen hemin adamın da qulağına çatdı. Bir daha o hezretin hüzuruna geldi ve dedi: “Sizin haqqınızda bu cür sözler danışırlar. Bu sözleri eşitmek menim üçün öz derdimden de beterdir”.

İmam xidmetçisine buyurdu ki, menim obaşdan ve iftar yemeyimi getir. (Hemin günlerde İmam oruc tuturmuş). Xidmetçi iki tike quru çörek getirdi. İmam Zeynül-abidin (e) çörekleri o adama verib dedi: “Bunları götür, bundan başqa heç neyim yoxdur. Allah senin çetinliyini bu yolla hell etmeye mene icaze verib. Bu çöreklerin vasitesile işin düzelecek ve çox böyük servete sahib olacaqsan”.

O adam çörekleri götürüb çıxdı. Yolda şeytan ona vesvese edirdi ki, iki tike quru çörekle ne edeceksen, bunlar senin neyine lazımdır? Amma o, şeytanın vesveselerine uymadı, şübheleri özünden uzaqlaşdırdı. Bazara sarı getdi, yolunun üstüne balıq satan bir adam çıxdı. Satıcının bir balığı qalmışdı, amma balığı alan yox idi. Çöreklerin sahibi balıqçıya dedi: “Sen öz balığını sata bilmirsen, men de öz çöreyimi. Belke bunları deyişdirek?”. Balıq satan da razı oldu, balığı o adama verib çöreyin birini aldı.

Çörek sahibi

[1] 2 3 >>