yaşayırdım. Yeniden öz heyatıma qayıdarken anladım ki, heyatıma gec qalmışam...Canımı hele de yandıran ilk sevgim mene sevmeyi öyretdi amma unutmağı öyretmedi. Buna ehtiyac olmayacaq dedi. Heyat beledir. Ehtiyacın olmayan her şey qarçına çıxar. Canımı o qeder yandırdı ki, eminem ki, elimdeki nişan üzüyünü gördüyü an onun canı daha çox yanacaq. Xeyr. Esla ele düşünme ki, onu seni unutmaq üçün seçdim. O doğrudan da menim sevgime layiq oldu. Sen ilk sevgim oldun, uşaqlıq oldun. Amma o meni mene qaytardı. Senin dağıdıb getdiyin heyatımı topladı. Heqiqeten sevmek nedir, sahiblenmek nedir onu öyretdi. Sen ailem ve sen deyerken men artıq yolumu bilirdim. Seni bu seçim arasında qoya bilmezdim. Çünki, seçilmeyeceyimi bilirdim. Gözle desen, sebr ele deseydin...Amma sen iller sonra ne olar bilmirem dedin. Yarıyolda qalmaq vardı...Yol yaxınken qayıtmaq lazım idi. Sen mübarize bele aparmağa çalışmadın. En azından kiçik bir cehtini görseydim, o da olmadı. Meni qınasan da, terk etdi desen de unutma men seni terk ederken sen meni çoxdan terk etmişdin. İndi xoşbextem. Çünki, yanımda sevgime deyecek insan dayanıb. Elimde onun üzüyünü daşıyıram. Heyatımdan çıxdığın üçün teşekkür edirem. İnan çoxdan bitdi bizim hekayemiz...


Lakin netice olaraq bir sevginin sonu ayrılıqsa ne feqri var sebeb ne sebebkar kim...

<< 1 [2]