Kimsenin görmediyi sen, indi, seni yoxluqda göreni "görmekle" vezifelendirilmisen. Görmekle vezifelendirilen sen, görünen deyil idin, gören de deyil idin. Görünmeyin üçün var olmağın lazım idi heç olmasa. Amma O senin yoxluğunu gördü, seni yoxluğunda da gördü. O seni gördüyü üçün sen var oldun, görünen ve gören oldun.

Heç görünen olmasaydın, heç bir gözün gözdesi olmayacaqdın. Gören olmasaydın, gören olmadığını bele gören ola bilmeyecekdin. Sene her kes kor olacaqdı. Dahası, sene kor olduqlarına da kor olacaqdılar. Seni göre bilmek üçün axtarışa çıxmayacaqdılar bele. Seni görmek üçün gözleri yolda olmayacaqdı bele. Gözleri seni görmür deye narahat olmayacaqdı. Sen her şeye kor olacaqdın. Dahası, her kese kor olduğuna da kor olacaqdın. Görmek üçün işıq bele axtarmayacaqdın. Görecek bir şeylere ehtiyacın olduğunu bele göre bilmeyecekdin. İşıq olsa bele gözüne deymeyecekdi. Gözlerin görünmeye deyer şeyleri görmeye deyer olmamış olacaqdı.

İndi, harada dayandığına bir bax.. En başında söylemeyin istenen cümleni bir daha düşün:
"Eşhedu" Yeni, "Men şahidlik ederem ki"
Görülmeyen ve görmeyen senin, heç görülmese görülmesi gözlenilmeyen senin, heç görmese görmeyi gözlemeyen senin, onsuz da görünmeye deyer olana ve görene "şahid"olaraq seçilmeyin, ne böyük sürpriz.. O ki görendir; sen görmesense de görünerdi. Seni şahid seçmese de görünürlüyünden bir şey azalmazdı.

Sen görünen deyilken seni gören, indi özü görünen deyilken "meni gör!" deyir. Üstelik senin görünmeme sebebin yoxluğun idi. Onun görünmeme sebebi ise varlığının serhedsizliyi, sonsuzluğu. Üstelik, senin görmeyin Onun görmesinden borc alınmış. Senin ONU görmeyine O heç bir şekilde möhtac deyil. Seni yox olduğun halda göreni, Sen onsuz da var olduğu halda görmekle "şehid" sayılırsan. Görmeye ve görünmeye möhtac sen, görmeye ve görünmeye esla möhtac olmayan Ona "şahid" olmağı Ona lütf sanırsan.

Halbuki

Sen görünmezdin.
Görünmediyin halda O gördü seni.
Görünen etdi.

Halbuki

Sen görmezdin.
Sen

[1] 2 >>