Yağış damlarken pencereme bir daha anlayıram tenhalıq hissini…
Bir daha anlayıram sensizliyi ve çox üşüyürem o zaman… O qeder safam ki, yağışın şırıltısını eşidende, körpe uşaqlar kimi, sevinirem, pencereye yaxınlaşıb izleyirem yere düşen damlaları, islanmamaq üçün qaçıb ağacın altına sığınınan insanları…

Sanki, Bakı susur o zaman… Küçeler boş qalır, qelbi qırılanlar ağlayır, Xezer dalğalanır.
Kimisi sevinir, kimisi lenetleyir, istemir teze aldığı brend ayaqqabısı palçığa bulaşsın, kimisi istemir saçı dağılsın…
Amma bezilerimiz serbestce ağlarıq, çünki yağışda insanlar anlamazlar, sezmezler göz yaşlarımızı,çünki o zaman hamı qaçmağa çalışar, heç kime baxmazlar ve sen…ve sen rahatca öz düşüncelerinle, göz yaşlarınla yağışlı yolda addımlarsan, düşünersen yaşananları ve bir daha yaşanmayacaqları..
Hemin an yağış ve hezin musiqini qulağına pıçıldayan qulaqcıqlar dost olar sene.. Sen ağlarsan, qeher içinde boğularsan, üşüyersen..
Yağışın altında saatlarca deliler kim gezmek, qışqırmaq istersen… Qelbindeki üsyanı buludlara bildirmek istersen, bir azda sene ağlasınlar deye…
Bir az da ildırımları senin üsyanın üçün çaxsın deye… Amma bacarmazsan… Qışqıra bilmezsen… Etrafdakılar sene “aa delidi ki, bu” deyer deye utanarsan, çekinersen…
Ve bu arzun da diger ölmüş arzular kimi qelbinde qalar yalnız…